دانشمندان تازه یک دهانهٔ جدید در ماه کشف کرده‌اند — آن را ‘خال’ می‌نامند
پیمابر ماه ناسا یک دهانه دیگر در سطح ماه شناسایی کرده است.
عنوان خبر همه‌چیز را می‌گوید: فهرست دهانه‌های ماه ما اندک طولانی‌تر شد.
در ۱۳ نوامبر، تیم دوربین پیمابر شناسایی ماه (LROC) — که تجهیزات بصری را بر روی پیمابر شناسایی ماه (LRO) ناسا اداره می‌کند — کشف یک دهانه پیش از این ناشناخته در ماه، ماه‌گی طبیعی زمین، را اعلام کرد. به‌نظر می‌رسد این دهانه حدود ۷۲ فوت (۲۲ متر) قطر داشته باشد، احتمالاً بین دسامبر ۲۰۰۹ و دسامبر ۲۰۱۲ شکل گرفته و ناشی از برخوردی است که دانشمندان می‌گویند دقیقاً شمال دهانهٔ رومِر رخ داده است.
اما نکته‌ای که باید در ذهن داشت این است که پیدا کردن دهانه‌های جدید در ماه برای LROC واقعا کار جدیدی نیست. یکی از توانایی‌های آن انجام تحلیل‌های زمانی است؛ یعنی مقایسهٔ تصاویر «قبل و بعد» از همان بخش سطح ماه که از مدار مشاهده می‌شود. در واقع، این روش باعث شد که LROC دهانه‌های ضربه‌ای جدیدی در همراه سیاره‌مان کشف کند. این موضوع به‌ویژه مهم بود، زیرا ثابت کرد سطح ماه حتی در بازهٔ زمانی انسانی نیز پویا است.
به‌عنوان مثال، مطابق بیانیهٔ تیم LROC در سال ۲۰۱۶، دانشمندان بیش از ۲۰۰ دهانهٔ ضربه‌ای را که در طول مأموریت LRO (آغاز شده در ۲۰۰۹) شکل گرفته‌اند، شناسایی کرده‌اند. در سال ۲۰۲۳، پروب مداری ماه حتی یک دهانهٔ احتمالی ساختهٔ دست انسان را یافت — که نتیجهٔ سقوط در ماژولهٔ ماه‌نشین لوونا ۲۵ روسیه به سطح ماه بود.
اطلاعات تازه دربارهٔ دهانهٔ جدید
در مورد این کشف جدید دهانه، تیم می‌گوید تا به‌حال می‌دانیم که هنگام برخورد، مادهٔ روشن تا ده‌ها یارد از لبهٔ دهانه پرتاب شد و این پرتاب منجر به ایجاد پرتوهای «خورشیدآسا» شد. چنین پرتوهایی پیش از این در نزدیکی دهانه‌های تازهٔ ماهی مشاهده شده‌اند؛ مانند این ضربهٔ ۱۷ مارس ۲۰۱۳.
“با گذشت زمان، پرتوها به رنگ خاک رس اطراف تیره می‌شوند، زیرا ماده در معرض فرسایش فضایی قرار می‌گیرد”، بیانیهٔ LROC می‌خواند.
همچنین نسبتاً کوچک است؛ تیم آن را «خال» بر ماه می‌نامد.
یافتن دهانه‌های جدید بر ماه «برای درک نرخ برخوردها و نرخ فرسایش دهانه‌ها در طول زمان، و همچنین برای برنامه‌ریزی مأموریت‌های ایمن و موفق به ماه ضروری است»، بیانیه افزود.
نقطهٔ دوم به‌ویژه مهم است، چرا که چندین کشور، از جمله ناسا، در رقابتی برای بازگرداندن پاها به ماه هستند. برنامهٔ آرتمیس ناسا، که در حال حاضر برای دههٔ آینده برنامه‌ریزی شده است، قصد دارد برای اولین بار از سال ۱۹۷۲، انسان‌ها را بر ماه فرود آورد. در نتیجه، دانشمندان به‌دقت در حال بررسی ایمنی ناحیهٔ منتخب برای فرود، یک ناحیهٔ وسیع نزدیک به قطب جنوب ماه، هستند. به‌عنوان مثال، باید در نظر گرفت که ارتباط با زمین از مکان مورد نظر تا چه حد قوی خواهد بود، وضعیت کلی سطح چگونه است و شرایط نوری چه خواهد بود، چرا که سایه‌های ماه می‌توانند دشوار باشند. برخی کارشناسان حتی شرایط لرزه‌ای (در واقع زلزله‌های ماه) را نیز مدنظر دارند.