پای مرموز نشان می‌دهد یک نسب انسانی اولیهٔ دیگر همزمان با لوسی زندگی می‌کرد
به‌دلیل انگشت بزرگ مخالف‌قابلیتی که شبیه شست انسان بود، پای فسیلی برتلِ نشان می‌دهد صاحب آن صعودکنندهٔ ماهری بوده است، محققان گفتند.
در تازه‌ترین پیچ‌خدانی در تکامل انسان، دانشمندان کشف کردند که پای مرموزی که در اتیوپی یافت شد، به یک نسب قدیمی ناشناخته پیشین تعلق دارد.
با تاریخ‌گذاری تقریباً ۳.۴ میلیون سال پیش، این گونه احتمالاً شباهت زیادی به لوسی، نسب انسانی باستانی که همزمان در همان منطقه زندگی می‌کرد، دارد؛ این مطلب در مطالعه‌ای که روز چهارشنبه در ژورنال علمی «نچر» منتشر شد، بیان شد.
اما پژوهشگران دریافتند که پای برتلِ — نام‌گذاری شده به‌پای مکان شمال‌شرقی اتیوپی که در سال ۲۰۰۹ کشف شد — به‌طرز واضحی متفاوت بود.
با انگشت بزرگ مخالف‌قابلیتی که شبیه شست انسان بود، پای فسیلی برتلِ نشان می‌دهد صاحب آن صعودکنندهٔ ماهری بوده که زمان بیشتری را در درختان می‌گذراند نسبت به لوسی، مطالعه می‌گوید.
به‌مدت دهه‌ها، گونهٔ لوسی به‌عنوان نیاکان تمام هومینیدهای پسین شناخته می‌شد — یک نسب باستانی که ارتباط نزدیک‌تری با انسان‌ها، از جمله Homo sapiens، نسبت به شامپانزه‌ها داشته است.
دانشمندان قادر به تأیید این‌که این پا به گونه‌ای جدید تعلق دارد نبودند تا زمانی که فسیل‌های جدیدی، از جمله فک با دوازده دندان، که در همان مکان کشف شده بود، مورد بررسی قرار دادند.
پس از شناسایی آن‌ها به عنوان Australopithecus deyiremeda، دریافتند که پای برتلِ متعلق به همین گونه است.
جان رُئان، استادیار در زمینهٔ تکامل انسان در دانشگاه کمبریج بریتانیا، گفت نتیجهٔ آن‌ها «بسیار معقول» است.
رُئان که در این مطالعه مشارکت نداشته است، در ایمیلی به NBC News در روز پنجشنبه گفت: «اکنون شواهد بسیار قوی‌تری داریم که همزمان گونه‌ای نزدیک اما به‌طور سازگاری متفاوت وجود داشته است.»
این مطالعه همچنین به بررسی نحوهٔ اشتراک این گونه‌ها در یک محیط مشترک پرداخت. تیم پژوهشی به رهبری یوهانس هایل‑سلسی از دانشگاه ایالتی آریزونا نتیجه گرفت که گونهٔ جدید بخش بزرگی از زمان خود را در جنگل سپری می‌کرد.
مطابق با گفتهٔ این مطالعه، لوسی یا Australopithecus afarensis احتمالاً بر روی زمین گشت و گذار می‌کرد و سپس اشاره شد که دو گونه احتمالاً رژیم غذایی متفاوتی داشته و از منظرهای مختلفی از سرزمین بهره‌برداری می‌کردند.
بازبینی‌های متعدد از دندان‌های تازه کشف‌شده نشان داد که A. deyiremeda نسبت به لوسی شکل اولیه‌تری دارد و احتمالاً به‌غذای برگ‌ها، میوه‌ها و آجیل متکی بود، مطالعه اظهار کرد.
آشلی ال‌ای وسمن، استاد پژوهشی مساوی در مؤسسهٔ تحقیقاتی مک‌دونالد برای پژوهش‌های باستان‌شناسی که در دانشگاه کمبریج انگلستان مستقر است، گفت: «این تفاوت‌ها به این معناست که احتمالاً آن‌ها برای همان منابع به‌صورت مستقیم به‌هم رقابت نمی‌کردند.»
وسمن با تأکید بر تأثیر گستردهٔ این کشف بر درک ما از تکامل، در ایمیلی به‌شنبه گفت که این نتایج ما را به یاد می‌آورد «که تکامل انسانی نردبانی خطی نبود که یک گونه به‌تدریج به گونهٔ بعدی تبدیل می‌شد.»
در عوض، او گفت باید به‌جای آن، به‌عنوان شجره‌نامه‌ای از خانواده در نظر گرفت که در آن چندین «دایی‌عمو» به‌همراه یک‌دیگر زنده‌اند و هر یک روش بقا متفاوتی دارند. «آیا آن‌ها با هم تعامل داشته‌اند؟ به‌نظر می‌رسد هرگز پاسخی برای این سؤال نخواهیم یافت»، او افزود.
رُئان همچنین بر این نکته تأکید کرد که به‌همین‌که تعداد گونه‌های انسانی‌دست‌نخورده مستند می‌شود، پرسش‌های ما دربارهٔ نژاد خود نیز افزایش می‌یابد. او گفت: «کدام گونه‌ها نیامند مستقیم‌مان بودند؟ کدام‌ها خویشاوند نزدیک؟ این همان نکتهٔ دشوار است.» سپس افزود: «به‌همین‌که تنوع گونه‌ها بیشتر می‌شود، تعداد بازسازی‌های محتمل برای چگونگی پیشرفت تکامل انسان نیز افزایش می‌یابد.»
وسمن همچنین هشدار داد که نباید به‌سرعت گونه‌ای را به‌طور قطعی اختصاص داد؛ چرا که این تصمیم باید بر پایهٔ بخش‌های به‌خوبی حفظ‌شدهٔ جمجمه و فسیل‌هایی باشد که به چندین فرد مرتبط مربوط می‌شوند. اگرچه پژوهش جدید وجود A. deyiremeda را تقویت می‌کند، او گفت که «این همهٔ تفاسیر جایگزین ممکن را حذف نمی‌کند.»