تاریخ علم: دانشجوی رشتهٔ نجوم جوکلین بل برنل سیگنالی از «مردان سبزِ کوچک» کشف می‌کند، اما مشاورش جایزهٔ نوبل می‌گیرد — ۲۸ نوامبر ۱۹۶۷
ستاره‌شناس جوکلین بل برنل سیگنالی عجیب از فضا شناسایی کرد که به کشف پالسر رادیویی منجر شد. این سیگنال که پیش از این به‌عنوان سیگنالِ «مردان سبزِ کوچک» توصیف می‌شد، باعث شد مشاور او در سال ۱۹۷۴ جایزهٔ نوبل فیزیک را به‌دست آورد.
نکات کلیدی
دستاورد: پالسرهای رادیویی کشف شد
تاریخ: ۲۸ نوامبر ۱۹۶۷
محل: دانشگاه کمبریج، بریتانیا
شخص: جوکلین بل برنل
دانشجوی دورهٔ کارشناسی ارشد نجوم در انگلستان روزانه بیش از ۱۰۰ صفحه داده از یک تلسکوپ رادیویی را مرور می‌کرد؛ وقتی سیگنالی عجیب و تکرار شونده یافت، آن را «LGM» نامید — مخفف «مردان سبزِ کوچک».
دکترای جوکلین بل برنل (که در آن زمان جوکلین بل نام داشت) در ساخت تلسکوپ رادیویی موسوم به رصدخانه نجوم رادیویی مولارد مشارکت داشت. این «رصدخانه» ترکیبی نامنظم از سیم‌ها و کابل‌ها بود که از پست‌ها آویزان شده بود و فضایی به اندازه حدود ۵۷ زمین تنیس می‌پوشاند؛ شبیه چارچوبی برای رشد نخود بود، بل برنل در مصاحبه‌ای با دانشگاه کمبریج در سال ۲۰۱۸ گفت.
بل برنل به‌تنهایی مسئول بهره‌برداری از رصدخانه و تحلیل داده‌ها بود و برای هفته‌ها یک قطعهٔ نامنظم عجیب را در میان دریای داده‌های رادیویی رصدخانه مشاهده می‌کرد.
او گفت: «از یک بخش خاص از آسمان، سیگنال نامشخصی گاهی بازمی‌آمد و ذهنم گفت: «آیا تا به حال چیزی شبیه این را دیده‌ای؟ آیا تا به حال چیزی شبیه این را از این بخش آسمان دیده‌ای، نه؟»»
او این سیگنال مکرر را «مردان سبزِ کوچک» نامید؛ زیرا این سیگنال نامشخص بود و به منبع واضحی از تداخل، مثل صدای خودرو یا خطاهای سیم‌کشی، مربوط نمی‌شد.
او ضبط‌های قبلی را برگرداند و همان سیگنال را مشاهده کرد؛ سپس آن را به مشاورش، آنتونی هیویش، نشان داد. هیویش اشاره کرد که این لکه تنها ۱ قسمت در ۱۰ میلیون داده تشکیل می‌دهد و گفت برای ضبط بهتر به دستگاهی سریع‌تر نیاز دارد.
به مدت یک ماه، او هیچ صدایی دریافت نکرد. سپس، در ۲۸ نوامبر، رشته‌ای از پالس‌ها با فاصلهٔ ۱٫۳ ثانیه یافت. او این موضوع را به هیویش اطلاع داد، اما وقتی او با تلسکوپ دیگری مشاهدۀ کرد، هیچ چیزی آشکار نشد.
«لحظه‌ای وحشتناک بود»، بل برنل گفت. «و ناگهان همانجا ظاهر شد، پنج دقیقه پس از آن، چون زمان مشاهده توسط تلسکوپ را اشتباه تخمین زده بودیم.»
این دو نفر سعی کردند منبع این پدیده را کشف کنند. این سیگنال از منابع معمولی تداخل نشأت نمی‌گرفت و سرعت آن بیش از حدی بود که توسط هر ستارهٔ شناخته‌شده‌ای می‌توانست تولید شود.
سپس بل برنل قطعهٔ دیگری از سیگنال‌های نامنظم را با سیگنال منظمی از بخشی متفاوت از آسمان شناسایی کرد. در مجموع، در طول ماه بعدی، چهار سیگنال مشابه یافتند. هیویش، بل برنل و همکارانشان کشف خود را به مجله Nature ارسال کردند. کم‌پس از آن، هیویش در کمبریج دربارهٔ این کشف سخنرانی کرد که موجی از هیجان رسانه‌ای دربارهٔ احتمال وجود فرازمینی‌ها را برانگیخت.
این توجه رسانه‌ای با مقدار زیادی حماقت و تبعیض جنسیتی همراه شد.
«روزنامه‌نگاران پرسش‌های جالبی می‌پرسیدند؛ مثلاً آیا من از پرنسس مارگرت بلندتر یا کمتر از او بودم و در یک زمان چند دوست‌پسر داشتم؟» بل برنل یادآوری کرد.
بل برنل و هیویش به‌سرعت فرضیهٔ فرازمینی‌ها را رد کردند و تا سال بعد، دانشمندان ده‌ها نمونه از این پالس‌های عجیب کیهانی را شناسایی کرده بودند.
در مه ۱۹۶۸، اخترفیزیک‌دان توماس گلد نشان داد که سیگنال‌های مرموز از پالسرها — ستارگان نوترونی چرخان سریع که همانند فانوس‌های کیهانی، مداوم پرتوهای رادیویی را در سراسر کهکشان می‌پراکنند — منشأ می‌گیرند. (ستارگان نوترونی هسته‌های فشردهٔ بسیار چگال ستارگانی هستند که به ابرنواختر تبدیل شده‌اند.)
طبق گفتهٔ انجمن فیزیک آمریکا، پالسرها پرتوهای منظم رادیویی می‌فرستند چون میدان‌های مغناطیسی قدرتمندشان با محورهای چرخشی اجسام باقی‌ماندهٔ ستاره هم‌راستا نیستند.
در سال ۱۹۷۴، هیویش جایزهٔ نوبل فیزیک را به‌همراه مارتین رایل، یکی از خالقان کلیدی تلسکوپ رادیویی، به‌دست آورد؛ برای کشف پالسرها. بل برنل کنار گذاشته شد و برخی این جایزه را «جایزه‌های بدون‑بل» نامیدند.
بل برنل، از سؤ خود، این حذف را به‌صورت فلسفی پذیرفت. او گفت که همواره بحث‌برانگیز است که آیا مشاور یا دانش‌آموخته باید اعتبار پژوهش را دریافت کند و بر این باور بود که جایزهٔ نوبل نباید به دانشجویان داده شود مگر در موارد نادر.
«من خودم از این موضوع ناراحت نیستم — به‌هرحال، من در جمعی خوب هستم، نه؟» او با شوخی دربارهٔ نرسیدن به جایزه گفت.
بل برنل بعدها از نجوم رادیویی رفته و به کار در زمینهٔ نجوم پرتو ایکس و گاما پرداخت. اما میراث او سرانجام ارج شد. در سال ۲۰۱۸، او جایزهٔ Breakthrough به‌ارزش ۳ میلیون دلار را به‌دلیل سهمش در کشف پالسرها دریافت کرد؛ او مبلغ جایزه را برای تأمین یک بورس تحصیلی اهدا کرد.