دانشمندان درخشش با روشنایی معادل ۱۰ تریلیون خورشید ناشی از یک سیاه‌چاله عظیم را مشاهده کردند
به‌نظر می‌رسد این انفجار انرژی زمانی رخ داد که ستاره‌ای به‌طور غیرعادی بزرگ، به‌حدی نزدیک به سیاه‌چاله شد.
دانشمندان پرشورترین درخششی که تا به‌حال از یک سیاه‌چاله ابرجرم ثبت شده است را مستند کردند؛ واقعه‌ای فاجعه‌بار که به‌طور موقت با نور معادل ۱۰ تریلیون خورشید می‌درخشید.
یافته‌های جدید روز سه‌شنبه در مجله Nature Astronomy منتشر شد و ستاره‌شناس متیو گراهام از مؤسسه فناوری کالیفرنیا (کال‌تک) رهبری این مطالعه را بر عهده داشت.
به‌نظر می‌رسد این انفجار شگفت‌انگیز انرژی زمانی رخ داد که ستاره‌ای به‌طور غیرعادی بزرگ به‌حدی نزدیک به سیاه‌چاله شد که به‌صورت خشن پاره و سپس بلعیده شد.
«به هر حال این اتفاق رخ داد، ستاره به‌قدری به سیاه‌چاله ابرجرم نزدیک شد که «اسپاگتی‌سازی» شد – یعنی به‌دلیل گرانش قوی‌تری که در نزدیکی سیاه‌چاله افزایش می‌یابد، به‌صورت طولانی و نازک کشیده شد. سپس آن ماده به دور سیاه‌چاله ابرجرم مارپیچ شد و در حین سقوط به داخل آن، به دور آن می‌چرخید»، گفت ستاره‌شناس و هم‌نویسندهٔ پژوهش، کی سواویک فورد.
این سیاه‌چاله ابرجرم در یک کهکشان دوردست، حدود ۳۰۰ میلیون برابر جرم خورشید دارد و تقریباً ۱۱ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. یک سال نوری مسافتی است که نور در یک سال می‌پیماید؛ معادل ۵.۹ تریلیون مایل (۹.۵ تریلیون کیلومتر).
ستاره‌ای که برآورد می‌شود جرم آن بین ۳۰ تا ۲۰۰ برابر خورشید باشد، به جریانی از گاز تبدیل شد که هنگام گرم شدن به‌صورت شدیدی می‌درخشید و در حین مارپیچ شدن به سوی نابودی، تابان شد.
تقریباً تمام کهکشان‌های بزرگ، از جمله کهکشانی که ما در آن زندگی می‌کنیم، یک سیاه‌چاله ابرجرم در مرکز خود دارند. اما دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که این سیاه‌چاله‌ها چگونه شکل می‌گیرند.
این درخششی اولین بار در سال ۲۰۱۸ توسط رصدخانه پالمار که تحت نظارت کال‌تک فعالیت می‌کند، شناسایی شد. حدود سه ماه طول کشید تا به اوج روشنایی خود برسد و روشنایی‌اش تقریباً ۳۰ برابر هر رویداد مشابهی که پیش از آن ثبت شده بود، بود. این پدیده هنوز ادامه دارد، اما درخشندگی‌اش در حال کاهش است و انتظار می‌رود کل فرآیند حدود ۱۱ سال به طول انجامد.
به‌دلیل فاصلهٔ بسیار زیاد این سیاه‌چاله، مشاهدهٔ این درخششی به دانشمندان فرصتی نادر برای نگاهی به دوران اولیهٔ جهان می‌دهد. مطالعهٔ این سیاه‌چاله‌های عظیم و دوردست به پژوهشگران کمک می‌کند تا بهتر درک کنند این اجسام چگونه شکل می‌گیرند، چگونه بر همسایگی‌های ستاره‌ای محلی خود تأثیر می‌گذارند و تعاملات بنیادی که جهان امروز را شکل داده‌اند، چه‌گونه بوده‌اند.