اکسوسوئیت جدید با عضلات مصنوعی می‌تواند به فضانوردان در اکتشاف ماه و مریخ کمک کند
“امید این است که این فناوری بتواند مسیر را برای سیستم‌های رباتیک پوشیدنی آینده هموار کند که عملکرد فضانوردان را ارتقا داده و خستگی را در فعالیت‌های بیرون‌از‑وسیلهٔ فضایی کاهش دهد.”
نسل‌های مختلفی از فضانوردان دربارهٔ سختی حرکت اندام‌ها داخل لباس فضایی که فشار داخلی بدن را محافظت می‌کند — اما مانع حرکتی می‌شود — صحبت کرده‌اند.
یک «اکسوسوئیت» جدید که در یک مأموریت شبیه‌سازی فضایی دو هفته‌ای ماه گذشته در استرالیا، تحت نظارت Austrian Space Forum، آزمایش شد، امید دارد این مشکل را حل کند. این پوشاک که برای استفاده زیر یک لباس فضایی طراحی شده است، دارای عضلات مصنوعی است تا هنگام راه رفتن، چه روی ماه و چه روی مارس، حرکت راحت‌تری فراهم کند.
«امید این است که این فناوری بتواند مسیر را برای سیستم‌های رباتیک پوشیدنی آینده هموار کند که عملکرد فضانوردان را ارتقا داده و خستگی را در فعالیت‌های بیرون‌از‑وسیلهٔ فضایی کاهش دهد»، امانوئله پولویرنتی، پژوهشگر وابسته به دانشگاه بریستول در بریتانیا که خود این لباس را دوخت، در بیانیه منتشر شده روز سه‌شنبه (۴ نوامبر) گفت.
فضانوردان در Roseworthy – مأموریت فضایی جهانی – یوتیوب
تحقیقات اکسوسوئیت چندان جدید نیست. برای مثال، ناسا پیشگام در ایجاد لباسی به سبک «آیرن‌من» به نام اگزوسکلِتون روباتیک X1 حدود یک دهه پیش شد، در حالی که شرکت سارکوس نمونهٔ XOS اگزوسکلِتون را برای آژانس پیشرفت پروژه‌های دفاعی (DARPA) — که برای آزمایش با ارتش ایالات متحده هدف‌گذاری شده بود — در حوالی سال ۲۰۰۷ توسعه داد. پیشرفت‌های فناوری جدید سعی می‌کنند هر نسل اکسوسوئیت را قوی‌تر و سبک‌تر کنند، اما پولویرنتی نیز از گذشته الهام گرفت.
پولویرنتی هنگام توسعهٔ این پوشاک، با مادربزرگ خیاط خود و همچنین همکارانش در Vivo Hub در بریستول مشورت کرد. عضلات مصنوعی داخل این لباس در دو لایه قرار دارند: لایهٔ نایلونی در بیرون و لایهٔ ترموپلاستیک در داخل که باعث عدم نفوذ هوا می‌شود. برای مقاومت در برابر کشش و افزایش استحکام، از کیفلار در بندهای زانو و کمربند استفاده شده است.
پولویرنتی سپس ماه گذشته با در دست داشتن لباس، به استرالیا پرواز کرد تا در محیطی که پژوهشگران آن را بزرگ‌ترین شبیه‌سازی محیط ماه در نیم‌کرهٔ جنوبی می‌نامند، کار کند. دانشگاه آدلاید و ICEE.Space چهار فضانورد شبیه‌سازی شده را از ۹ تا ۲۲ اکتبر در تسهیلاتی به نام CRATER میزبانی کردند؛ مخفف عبارت «زمین‌پوشیدهٔ رگولیت شبیه‌ساز برای تحقیقات تجربی».
CRATER محیطی پژوهشی برای آزمایش است که شرایط ماه را شبیه‌سازی می‌کند، از جمله نورپردازی منحصر به‌فردی که در طول یک روز ماه تجربه می‌شود، جان کالتون، مدیر مرکز Andy Thomas برای منابع فضایی دانشگاه آدلاید، در بیانیه‌ای درباره این مأموریت شبیه‌سازی گفت. این مأموریت شاهد آزمایش لباس‌های فضایی، زیستگاه‌ها و پروتکل‌های پژوهشی توسط «فضانوردان» بود.
بر خلاف بسیاری از فضانوردان شبیه‌سازی که با تیمی کوچک در محل کار می‌کنند، این گروه ارتباطات جهانی داشت. مرکز مأموریت در اتریش نه تنها برای CRATER، بلکه برای حدود ۲۰۰ دانشمند در ۲۵ کشور که در «بزرگ‌ترین شبیه‌سازی جهان» مشارکت کردند — بزرگ‌ترین شبیه‌سازی از این نوع — نقش کنترل‌پیشرفته‌ای ایفا کرد.
مدیران مأموریت در پی افزودن لایه‌ای جدید از حرفه‌گری به مأموریت‌های شبیه‌سازی هستند که ده‌ها سال است ادامه دارند، از طریق معرفی آموزش‌های تکمیلی، الزام به انتشار و پژوهش در مقیاسی بزرگ‌تر از همیشه، همان‌طور که وب‌سایت رویداد اعلام می‌کند.
در استرالیا، فضانوردان شبیه‌سازی بر تست لباس تیم پولویرنتی برای راحتی، تحرک و ویژگی‌های بیومکانیکی در هنگام راه رفتن، صعود و حمل وسایل تمرکز کردند. اگرچه این فناوری هنوز در مراحل اولیه است، پولویرنتی افزود که مشتاق است این تکنولوژی را پیش از بازنشستگی مجموعه در اواخر سال ۲۰۳۰، بر روی ایستگاه فضایی بین‌المللی آزمایش کند.
در این میان، او هدف‌گذاری خود را بر استفادهٔ روزمره از این فناوری برای افراد دارای ناتوانی معطوف کرده است: «هدف بعدی ما ایجاد یک لباس ترکیبی است که در صورت نیاز می‌تواند بین حالت‌های کمکی و مقاومتی جابجا شود، که می‌تواند برای افرادی که به پشتیبانی حرکتی نیاز دارند و در حال بازتوانی فیزیکی هستند، مفید باشد.»