فیزیولوژی و ایمونولوژی پیوند کلیه خوک‑به‑انسان در بیمار فوت‌شده
موضوعات
- تحقیقات پیش‌بالینی
- تحقیقات ترجمه‌ای
- ایمونولوژی پیوند
چکیده
پیوند کلیه‌های خوکی با اصلاحات ژنتیکی می‌تواند راه‌حلی برای کمبود ارگان‌ها در بیماران مبتلا به نارسایی کلیهٔ نهایی باشد.1 ما یک پیوند کلیه و خود‑پیوند تیومیک خوک را به مدت ۶۱ روز در یک انسان مغزی‌مرده که کلیه‌اش حذف شده بود، با استفاده از ایمونوساپریشن تأیید شده بالینی، بدون مسدودسازی CD40 یا تغییرات ژنتیکی اضافی انجام دادیم. ثبات همودینامیک، تعادل الکترولیتی و عدم نیاز به دیالیز حاصل شد. در روز ۱۰ پس از عمل (POD 10) بیوپسی‌ها رسوب IgM و IgA در گلومرول‌ها، فعال‌سازی اجزای اولیه مکمل و مزانگیولیز را نشان دادند، در حالی که عملکرد کلیه ثابت مانده و پروتئین‌وری مشاهده نشد؛ این ویژگی در پیوندهای آلوتیپی دیده نمی‌شود. در روز ۳۳ پس از عمل (POD 33) افزایش ناگهانی کراتینین سرم هم‌زمان با رد پذیرش به‌وسیله‌آنتی‌بادی و افزایش IgG خاص دهنده مشاهده شد. تبادل پلاسما، مهار C3/C3b و گلوبولین آنتی‑تیموسیت خرگوشی (rATG) رد پیوند خوکی را به‌طور کامل معکوس کردند. کلون‌های T سلولی واکنش‌دار به دهنده پیش‌تولید که پیش از پیوند موجود بودند، به‌تدریج در گردش خون پس از پیوند گسترش یافتند، پروفایل ترانسکریپشنال افکتیو کسب کردند و پیش از درمان rATG در پیوند رد شده در روز ۳۳ شناسایی شدند. این مطالعه نخستین پایش طولانی‌مدت فیزیولوژیکی، ایمونولوژیکی و بیماری‌های عفونی پس از پیوند کلیه خوک‑به‑انسان را ارائه می‌دهد و نشان می‌دهد سلول‌های T پیش‌اکستی و آنتی‌بادی‌های القا شده به اپی‌توپ(های) ناشناخته، علیرغم ایمونوساپریشن شدید، چالش اصلی هستند. همچنین نشان می‌دهد کلیه خوکی با حداقل ویرایش ژنی می‌تواند عملکردهای فیزیولوژیک حفظ‌کنندهٔ حیات در انسان را به‌صورت طولانی‌مدت تأمین کند.