دانشمندان سرانجام دلیل فریادهای صبحگاهی پرندگان به یکدیگر را یافتند

اگر تا به حال در سپیده‌دم توسط یک گروه پر سر و صدا از پرندگان بیدار شده‌اید، تنها نیستید که به‌دلیل این همه سر و صدا می‌پرسید. هر روز صبح، پیش از اینکه خورشید کاملاً طلوع کند و حتی زودتر از این که اکثر مردم آماده‌ی روبه‌رو شدن با روز شوند، پرندگان فضا را با زمزمه‌هایشان پر می‌کنند. شاید این صداها به نظر هرج‌ومرج برسند، اما پژوهشگران می‌گویند پشت این سر و صداهای صبحگاهی هدف واضحی وجود دارد که ریشه‌اش در علمی شگفت‌انگیز نهفته است.

علم پشت آواز سحر

پژوهشگرانی که پرنده‌های فینچ زبرا را بررسی کردند، کشف کردند که پرندگان پس از رسیدن اولین نور، با انرژی بیشتری می‌خوانند. صدای سحرآگاهی آن‌ها ناشی از جریان انرژی انباشته‌ای است که در طول شب جمع می‌شود. در ساعاتی که تاریکی حاکم است، تمایل به آواز خواندن درونی می‌سازد و منتظر رهایی می‌ماند. هنگامی که سپیده‌دم می‌رسد، این تنش در یک انفجار صوتی شکسته می‌شود. هرچه شب طولانی‌تر باشد، آواز قدرتمندتر می‌شود.

این «اثر بازگشت» ریشهٔ زیستی دارد. نور میزان ملاتونین، هورمونی که خواب و بیداری را تنظیم می‌کند، را کاهش می‌دهد. همزمان که ملاتونین پیش از طلوع خورشید کم می‌شود، بدن برای روز پیش‌رو آماده می‌شود. به‌محض ظاهر شدن نور، پرندگان برای حرکت و صدا کردن آماده می‌شوند. آواز خواندن همچون کششی است که پس از ساعت‌ها سکوت، برای آن‌ها انجام می‌دهد.

چرا سر و صدا این‌قدر شدید می‌شود

در آزمایشی دیگر، دانشمندان نور صبح را برای پرنده‌های فینچ زبرا به تأخیر انداختند. هنگامی که سرانجام نورها روشن شد، پرندگان صدای بلندتر و طولانی‌تری نسبت به معمول تولید کردند. شب‌های کوتاه‌تر منجر به اجراهای ضعیف‌تر شد. این مطالعه نشان داد که کورس سحرآگاهی از یک ریتم واضح ساخت و انتشار پیروی می‌کند؛ تاریکی انتظار را برمی‌انگیزد و طلوع خورشید بیان را به ارمغان می‌آورد.

آواز خواندن در سپیده‌دم همچنین به‌عنوان تمرین صوتی عمل می‌کند. پرندگان در دورهٔ استراحت کمی از دقت خود می‌گذرند و این آوازهای اولیه به آن‌ها کمک می‌کند تا کنترل خود را بازگردانند. این کار همان‌گونه که گرم‌کردن عضلات قبل از شروع فعالیت است. ملودی‌های صبحگاهی همچنین به‌عنوان سیگنال‌های اجتماعی عمل می‌کنند؛ به همزادان احتمالی می‌گویند «من قوی و آماده‌ام» و به رقبای خود نشان می‌دهند که قلمروشان تحت تسلط است.

بازنگری نظریه‌های قدیمی

به‌مدت سال‌ها، بسیاری بر این باور بودند که پرندگان زودتر می‌خوانند زیرا صدا در هوای خنک و آرام صبح بهتر منتقل می‌شود. اما پژوهش‌های آزمایشگاه پرندشناسی کورنل و پروژه Dhvani در هند این نظریه را به چالش کشیدند.

دانشمندان ضبط‌های صوتی ۶۹ گونهٔ پرنده در جنگل بارانی غات‌های غربی را تجزیه و تحلیل کردند و دریافتند که شرایط بهتر صوتی نمی‌تواند دلیل کورس سحرآگاهی باشد. به‌جای آن، آوازهای صبحگاهی به ارتباطات مرتبط بود؛ مانند دفاع از قلمرو و هماهنگی جستجوی غذا پس از سکوت شب.

برخی از گونه‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که قلمرو‌دار یا همه‌چیزخوار هستند، از ساعات اولیهٔ روز برای نشان‌گذاری حضور یا برنامه‌ریزی برای جستجوی گروهی استفاده می‌کردند. پس از شبی ساکت، آن‌ها با صداهایی که جایگاه و هدفشان را بازنشانی می‌کرد، دوباره ارتباط برقرار می‌کردند. به‌عبارتی این نسخهٔ خودشون از «چک‑این» پیش از آغاز روز است.

ترکیب کامل زمان‌بندی و غریزه

تمامی تحقیق‌ها به یک نتیجه می‌رسند: پرندگان در سپیده‌دم می‌خوانند زیرا ساعت داخلی آن‌ها و محیط همزمان هماهنگ می‌شوند. هورمون‌ها بدن آن‌ها را آماده می‌کنند در حالی که نور به آن‌ها علامت عمل می‌دهد. ترکیبی از انرژی انباشته‌شده، هوشیاری و غریزهٔ اجتماعی، کورس صبحگاهی را می‌سازد که در حیاط‌خانه‌ها و جنگل‌ها به‌طور یکسان طنین‌انداز می‌شود.

وقتی روبین یا گنجشک تک‌نوازی سحر خود را آغاز می‌کند، این صرفاً صدای بی‌هدف نیست؛ این ترکیبی از زیست‌شناسی، همگامی و بیانیه‌ای روزانه است که اعلام می‌کند روز، آماده یا نه، آغاز شده است.