یک ستاره‌شناس امکان پرتاب افراد بد به خورشید را بررسی می‌کند
ساده است، نه؟
نوشته فرانک لندیمور
ما در Futurism طرفدار اعدام افراد به روش‌های ظالمانه و غیرمعمول نیستیم، اما باید بگوییم که پیشنهاد این ستاره‌شناس برای پرتاب افراد بد به خورشید ما را دچار کنجکاوی کرده است.
البته، همان‌طور که مایکل جی. آی. براون، استادیار نجوم در دانشگاه موناش توضیح می‌دهد: این مفهوم «به‌نظر ساده می‌آید»، اما «ممکن است سخت‌تر از آنچه تصور می‌کنید باشد». دلایل این موضوع نیز جذاب هستند – حداقل از دیدگاه فیزیک، نه عدالت کیفری.
اولاً، موشکی که دانی فرضیِ ما را که شایسته یک پایان دراماتیک است، حمل می‌کند، باید به‌قدری شگفت‌انگیز سرعت داشته باشد تا گرانش زمین را غلبه کند – حداقل ۱۱ کیلومتر بر ثانیه، یعنی بیش از ۲۵٬۰۰۰ مایل بر ساعت. فرض کنیم موشکی با این توانایی داشته باشیم و آن را مستقیم به سمت خورشید نشانه‌گذاری کنیم – پس چه می‌شود؟
در صراحت بگویم نتایج، ناامیدکننده هستند؛ براون در مقاله‌ای نیمه‌طنز برای The Conversation می‌نویسد: «ما خورشید را تقریباً ۱۰۰ میلیون کیلومتر از دست می‌دهیم.»
همان‌طور که ممکن است حدس بزنید، دلیل این است که زمین با سرعت حدود ۳۰ کیلومتر بر ثانیه به دور خورشید می‌چرخد و فضاپیمای ما را از مسیر اصلی دور می‌کند.
«وقتی موشک ما از نزدیکی زمین جدا می‌شود، سرعتی که در اطراف خورشید دارد، بیش از سرعتی است که به سمت خورشید می‌رود»، براون توضیح داد. «در ابتدا موشک به خورشید نزدیک می‌شود؛ اما حرکت دورانی موشک به دور خورشید و گرانش آن، منجر به یک مدار بیضوی می‌شود که کاملاً خورشید را می‌گذرد.»
در نتیجه، مسیر پرتاب ما باید مداری مخالف با مدار زمین داشته باشد، که کار ساده‌ای نیست. موشک باید از مدار کم‌ارتفاع زمین با سرعت ۳۲ کیلومتر بر ثانیه عبور کند، در حالی که در جهت مخالف مدار سیاره‌مان حرکت می‌کند. به‌محض این‌که موشک از دستگیرهٔ زمین رها شود، به حوزهٔ خورشید وارد می‌شود؛ جایی که عملاً نسبت به خود ستاره در حالت سکون است.
«در این نقطه، گرانش خورشید به‌طور ناگسستنی موشک (و دانی که در آن قرار دارد) را به‌سوی داخل می‌کشد»، براون نوشت. «با توجه به این که مسیر ۱۵۰ میلیون کیلومتر است، این سفر تقریباً ده هفته طول می‌کشد – زمان کافی برای دانی تا گناهان خود را پیش از نابودی آتشین بازنگری کند.»
پس مشکل حل شد، درست است؟ شاید در آینده‌ای که موشک‌های بسیار قدرتمندتری داشته باشیم، اما در حال حاضر نه. براون اشاره می‌کند که سریع‌ترین فضاپیمای تاریخ که از زمین جدا شده، کاوشگر New Horizons ناسا بود؛ که در سال ۲۰۰۶ پرتاب شد و مقصد نخست خود یعنی پلوتو را در سال ۲۰۱۵ رسید. این فضاپیمای با سرعت حداکثری پرتابی ۱۶٫۲۶ کیلومتر بر ثانیه رسید؛ که تنها نیمی از سرعت مورد نیاز برای اجرای دانی ماست.
اما براون پیشنهاد می‌کند می‌توانیم از سیارات دیگر مانند مشتری برای دریافت انرژی گرانشی استفاده کنیم. با عبور به‌صورت اسلنگی‌دست از مدار سیاره، موشک ما می‌تواند سرعت قابل‌توجهی به‌دست آورد. New Horizons این کار را در سال ۲۰۰۷ با عبور از اطراف سیارهٔ غول‌گاز انجام داد؛ که سرعت خود را ۱۴٬۰۰۰ کیلومتر بر ساعت افزایش داد و سفر به پلوتو را به‌طور قابل‌توجهی (سه سال) کوتاه کرد.
«می‌توانیم از همان فرایند برای هدایت دانی به خورشید استفاده کنیم. می‌توانیم او را به‌یک مدار پرتاب کنیم که او را از میان سیارات بگذرانند»، براون نتیجه‌گیری کرد. «با هر عبور از یک سیاره، مدار او به‌دست گرانش تغییر می‌کند و او را به‌سوی عبور بعدی هدایت می‌کند و به‌تدریج به خورشید نزدیک‌تر می‌شود.»
بیشتر دربارهٔ انسان‌ها در نزدیکی خطرناک خورشید: عکس شگفت‌انگیزی که مردی را در حال پرش از خورشید نشان می‌دهد