تحقیقات پیکا نشانگر نشانه‌های نگران‌کننده برای حیوان نمادین کوه‌های راکی است
نویسنده: دانیل استرین، دانشگاه کلرادو بولدر
یک مطالعه جدید به رهبری دانشگاه کلرادو بولدر هشدار مهمی برای یکی از نمادین‌ترین حیوانات کوه‌های راکی — پیکای آمریکایی (Ochotona princeps)، موجودی کوچک و پرپشت که معمولاً با جیغ‌های بلند به کوه‌پیمایان در کلرادو خوش‌آمد می‌گوید، ارائه می‌کند.
این پژوهش بر پایه نظرسنجی‌های طولانی‌مدت از پیکاهای ساکن یک زیستگاه واحد، حدود ۱۰ مایلی در جنوب پارک ملی کوه‌های راکی در کلرادو، استوار است.
پژوهشگران کشف کردند که «جذب» جوانان به این منطقه از دههٔ ۱۹۸۰ به شدت کاهش یافته است. به عبارت دیگر، این جمعیت‌ها به‌طور فزاینده‌ای تحت سلطهٔ بزرگسالان مسن قرار گرفته‌اند و تعداد پیکای جوان که به‌زاد می‌رسند یا وارد می‌شوند تا جایگزین شوند، کمتر شده است.
این گروه یافته‌های خود را در مجله Arctic, Antarctic, and Alpine Research منتشر کرد.
«یک دیدار دلپذیر است وقتی در مسیرهای کوه‌های راکی پیاده‌روی می‌کنید و یک پیکا به سمت شما جیغ می‌کشد»، گفت کریس ری، نویسندهٔ اصلی این مطالعه و پژوهشگر همکار در مؤسسهٔ تحقیقات قطبی و مرتفع (INSTAAR) دانشگاه بولدر. «اگر دیگر این‌چنین نباشد، تجربهٔ شما در طبیعت کاهش می‌یابد.»
او افزوده است که دانشمندان مدت‌ها پیش پیش‌بینی کرده‌اند که تغییرات اقلیمی می‌تواند تهدیدی برای پیکاها در غرب آمریکا باشد.
یک مطالعهٔ ۲۰۱۵ پیش‌بینی کرد که پیکاها می‌توانند تا پایان قرن از پارک ملی کوه‌های راکی به‌طور کامل ناپدید شوند.
ری و همکارانش هنوز نمی‌توانند دلیل کاهش جذب پیکاها در این مکان خاص را شناسایی کنند. اما تابستان‌های کوه‌های راکی در حال گرم‌تر شدن هستند — یک شاخص نگران‌کننده برای اکوسیستم‌هایی که انسان‌ها به آن‌ها وابسته‌اند.
«زیستگاه‌هایی که پیکاها در آن زندگی می‌کنند، به‌مانند سدهای آب ما هستند»، ری افزود. «یخ دائمی یا یخ فصلی که زیرزمین این منطقه را پوشانده، در اواخر تابستان ذوب می‌شود و به‌موقعی که مخازن آب در حال کاهش هستند، منابع آبی ما را تجدید می‌کند.»
پشته‌های سنگ
این پژوهش با دقت به سایت تحقیقاتی طولانی‌مدت اکولوژیکی Niwot Ridge در شمال نتردام، کلرادو می‌پردازد.
Niwot Ridge میزبان چمنزارهای توندای گسترده و دامنه‌های شیب‌دار پراکنده با سنگ‌های بزرگ است. این مکان نیز خانهٔ پیکاهاست. این جانوران گوش‌های گرد دارند و تقریباً به اندازهٔ مشت دست شما هستند، هرچند به‌طور نزدیک‌تری به خرگوش‌ها و خرگوش‌های وحشی تعلق دارند.
از سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۹۰، چارلز ساثویک، استاد پیشین دانشگاه CU Boulder، به بررسی جمعیت پیکاها در Niwot Ridge پرداخت. تیم او پیکاها را صید و برچسب‌گذاری کرد؛ این جانوران تمایل دارند در نزدیکی تالش‌ها یا توده‌های سنگی سکونت کنند.
ری بیش از ۳۵ سال است که این حیوانات را در غرب آمریکا، از مونتانا تا کلرادو، مورد مطالعه قرار داده است.
در Niwot Ridge، او نقش ساثویک را بر عهده گرفت و با به‌کارگیری روش‌های مشابه، پیکاها را در این محل در سال ۲۰۰۴ و از ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۰ مورد بررسی قرار داد. تیم با دقت اقدامات لازم را برای حفظ سلامت و ایمنی جانوران انجام می‌دهد.
«پیکاها به‌عنوان یک سامانهٔ مطالعاتی مفید به‌دلیل واضح و مشهود بودنشان شناخته می‌شوند و یکی از راه‌ها برای درک تغییرات در اکوسیستم‌های آلپینی هستند»، ری بیان کرد.
در این پژوهش، او و جاسمین ویدریو، دانشجوی پیشین دوره کارشناسی در CU Boulder، نتایج خود را با مشاهدات ساثویک که چندین دهه پیش انجام داده بود، مقایسه کردند.
نتایج نگران‌کننده بود.
دامنه‌های ساکت
بر اساس محاسبات آن‌ها، نسبت پیکاهای جوانی که تیم صید کرده بود، از دههٔ ۱۹۸۰ تا امروز حدود ۵۰٪ کاهش یافته است؛ این نشان می‌دهد که پیکاهای جوان در Niwot Ridge ممکن است به‌تدریج نادرتر شوند.
ری توضیح داد که پیکاها به‌ویژه نسبت به تغییرات اقلیمی حساس هستند، چرا که تنها می‌توانند در بازهٔ دمایی بسیار محدود زنده بمانند.
«پیکاها مثل سگ‌ها نفس‌نفس نمی‌کشند و عرق نمی‌کنند»، او گفت. «تنها روشی که می‌توانند حرارت متابولیک خود را تخلیه کنند، رفتن به مکانی خنک و آرام است تا این حرارت به‌طبیعت رها شود.»
پژوهشگران نمی‌توانند به‌طور قاطع کاهش محتمل پیکاها در Niwot Ridge را به افزایش دما مرتبط کنند. همچنین، اطمینان ندارند که این روند تا چه حد در غرب گسترش یافته است.
اما ری اشاره کرد که نتایج او پیش‌بینی‌های قبلی را که جوانان پیکا ممکن است در هنگام عبور از کوه‌های راکی تحت تأثیر گرمایش دما با مشکل مواجه شوند، تأیید می‌کند. برای عبور از یک زیستگاه کوهستانی به زیستگاه دیگر، پیکاها ابتدا باید به سطح پایین‌تر کاهش یابند که در این مسیر با شرایط گرم روبرو می‌شوند.
او به یاد یک پیکا می‌آید که در اوایل کار خود در دههٔ ۱۹۹۰ ملاقات کرده بود. او این نر را «آقای خردل» نامگذاری کرد چون تگ‌های زرد رنگی روی گوش‌هایش داشت.
«او زمانی که من او را صید کردم یک بزرگسال بود و نه سال دیگر زنده ماند»، ری گفت. «امروزه دیگر چنین موجودی را نمی‌بینم، پس یقیناً شرایط در حال تغییر است.»
اطلاعات بیشتر: کریس ری و همکاران، داده‌های طولانی‌مدت نشان‌دهندهٔ کاهش شدید جذب پیکای آمریکایی در Niwot Ridge، شهرستان بولدر، کلرادو، Arctic, Antarctic, and Alpine Research (2025). DOI: 10.1080/15230430.2025.2570526