دانشمندان تازه یک چالهٔ جدید در ماه را کشف کردند — آن را «لکه» می‌نامند
ماهوارهٔ ماه ناسا یک فرورفتگی دیگر در سطح ماه را کشف کرده است.
سرخط همه چیز را می‌گوید: فهرست چاله‌های ماه ما اندکی طولانی‌تر شد.
در ۱۳ نوامبر، تیم دوربین کاوشگر ماه (LROC) — که تجهیزات بصری را بر روی ماهواره شناسایی ماه (LRO) ناسا اداره می‌کند — کشف یک فرورفتگی پیش از این دیده‌نشده در ماه طبیعی زمین را اعلام کرد. به‌نظر می‌رسد قطر آن حدود ۷۲ فوت (۲۲ متر) باشد، احتمالاً بین دسامبر ۲۰۰۹ و دسامبر ۲۰۱۲ شکل گرفته و از تصادفی ناشی می‌شود که دانشمندان می‌گویند درست شمال چالهٔ رومِر دیگر رخ داده است.
نکتهٔ مهم این است که پیدا کردن چاله‌های جدید در ماه برای LROC در واقع نوآوری نیست. یکی از توانایی‌های آن انجام تجزیه و تحلیل‌های زمانی است که در واقع به معنای مقایسهٔ تصاویر قبل و بعد از همان بخش از سطح ماه از دید مدار است. به‌راستی این روش باعث شده تا LROC تعداد قابل‌توجهی چالهٔ ضربه‌ای جدید در همراه سیارهٔ ما کشف کند. در حقیقت این دستاورد مهمی است، زیرا به ما نشان داد سطح ماه حتی در مقیاس زمانی انسانی نیز پویا است.
به‌عنوان مثال، طبق بیانیه‌ای در سال ۲۰۱۶ از تیم LROC، دانشمندان بیش از ۲۰۰ چالهٔ ضربه‌ای را که در طول مأموریت LRO (که در سال ۲۰۰۹ آغاز شد) شکل گرفته‌اند، کشف کرده‌اند. در سال ۲۰۲۳، پروب ماه‌گردان حتی یک چالهٔ احتمالاً انسانی را یافت — پیامد به‌صورت برخورد به سطح ماه توسط فرودگر لونا ۲۵ روسی.
نکات تازه دربارهٔ یک چالهٔ جدید
در خصوص این کشف جدید، تیم می‌گوید تا کنون آنچه می‌دانیم این است که در هنگام برخورد، مواد درخشانی به چندین یارد فاصله از حاشیهٔ چاله پرتاب شد که منجر به ایجاد پرتوهایی به شکل «آفتابی» شد. چنین پرتوهایی پیش از این در نزدیکی چاله‌های تازه‌ساز ماه دیده شده‌اند، نظیر این برخورد در تاریخ ۱۷ مارس ۲۰۱۳.
با گذشت زمان، پرتوها به رنگ ترکیب خاک‌پوش اطراف تیره می‌شوند، زیرا ماده در معرض سایش فضایی قرار می‌گیرد؛ همان‌طور که بیانیهٔ LROC ذکر می‌کند.
همچنین این چاله به‌وضوح کوچک است؛ تیم آن را «لکه» در سطح ماه می‌نامد.
یافتن چاله‌های جدید در ماه «برای درک نرخ‌های برخورد و نرخ‌های فرسایش چاله‌ها در طول زمان، و همچنین برای برنامه‌ریزی مأموریت‌های ایمن و موفق به ماه» ضروری است، بیانیه اضافه می‌کند.
نکتهٔ دوم به‌ویژه مهم است، چرا که چندین کشور، از جمله ناسا، در مسابقهٔ بازگرداندن پای انسان‌ها به ماه هستند. برنامه آرتمیس ماه ناسا، که در حال حاضر برای دههٔ آینده برنامه‌ریزی شده است، قصد دارد برای اولین بار از سال ۱۹۷۲، انسان‌ها را به سطح ماه فرستاده و آنجا فرود آورد. در نتیجه، دانشمندان به‌دقت در حال بررسی ایمنی منطقهٔ انتخابی فرود، یک ناحیهٔ وسیع در نزدیکی قطب جنوبی ماه، هستند. به‌عنوان مثال، باید در نظر گرفت که ارتباط با زمین از آن نقطه چقدر خوب خواهد بود، وضعیت کلی زمین چگونه است و شرایط نوری چگونه می‌تواند باشد، چرا که سایه‌های ماه می‌توانند پیچیده باشند. برخی از کارشناسان حتی شرایط لرزه‌ای (زمین‌لرزه‌های ماه) را نیز مدنظر دارند.