اورانوس و نپتون معمولاً به‌عنوان «غول‌های یخی» شناخته می‌شوند. این نام‌گذاری بر پایه نظریه‌ای است که می‌گوید این سیارات از موادی تشکیل شده‌اند که به‌راحتی در فضا یخ می‌زنند، مانند آب و آمونیاک. با این حال، این برچسب بر پایه مشاهدات مستقیم نیست؛ چرا که از زمان واژنر۲ در دههٔ ۱۹۸۰، هیچ فضاپیمایی به این دو غول سفر نکرده است. در عوض، این برچسب بر پایه مدل‌های رایانه‌ای استوار است که با استفاده از ابعاد، جرم، چگالی و میدان‌های گرانشی سیارات ساخته شده‌اند. اکنون، یک بررسی جدید توسط دانشمندان دانشگاه زوریخ این ایده را به چالش می‌کشد. آن‌ها پیشنهاد می‌کنند که این دو سیاره ممکن است سنگ بیشتری نسبت به یخ در خود داشته باشند.

پژوهشگران با ساخت صدها مدل رایانه‌ای برای بررسی محتویات احتمالی هر سیاره آغاز کردند. به‌جای این‌که فرض کنند بیشتر آن‌ها از یخ تشکیل شده‌اند، مقادیر مختلفی از سنگ، آب و سایر مواد را آزمایش کردند. سپس نتایج را با اطلاعات شناخته‌شده‌ای نظیر جرم و گرانش هر سیاره مقایسه کردند. این کار به آن‌ها نشان داد که کدام ترکیب‌های مواد می‌توانند به‌واقع درون این سیارات وجود داشته باشند.

برای اورانوس، مدل‌ها نشان دادند که امکان‌های متعددی وجود دارد. این میزان‌ها از تقریباً تماماً آب بودن تا داشتن سنگی نزدیک به چهار برابر آب متغیر بودند. نپتون نیز دامنهٔ مشابهی نشان داد؛ نسبت سنگ به آب آن از حالت عمدتاً آب‌مانند تا تقریباً دو برابر سنگ نسبت به آب گسترده بود.

دانشمندان نتایج خود را در مجلهٔ Astronomy and Astrophysics در تاریخ 30 سپتامبر 2025 منتشر کردند. آن‌ها ادعا می‌کنند که اگر این سیارات همان‌قدر سنگ داشته باشند که برخی مدل‌ها پیش‌بینی می‌کنند، نام‌گذاری آن‌ها به‌عنوان «غول‌های یخی» ممکن است نادرست باشد. با این حال، تنها راه برای اطمینان از این موضوع، ارسال یک فضاپیما برای مطالعهٔ نزدیک این جهان‌های دوردست است. متأسفانه، با عدم وجود مأموریت‌های برنامه‌ریزی‌شده، ترکیب واقعی اورانوس و نپتون همچنان به‌عنوان یک معما باقی می‌ماند.

منابع: Space.com، CNN.com، Smithsonianmag.com