داستان اولین بریتانیایی سیاه‌پوست با پیشرفت‌های فناوری DNA باستانی بازنویسی شد

لندن —

یک زن باستانی که تصور می‌شد از جنوب صحرای آفریقا آمده باشد و بنابراین اولین بریتانیایی سیاه‌پوست شناخته‌شده باشد، در واقع پوستی روشن‌تر داشت و از جنوب انگلستان می‌بود؛ پژوهشگرانی که با توالی‌ٔ DNA جدید کار می‌کردند، این یافته را کشف کردند.

بقایای این فرد که به «زن بیچی هد» شناخته شد، در مجموعه‌های تالار شهر ایست‌برن در جنوب انگلستان در سال 2012 کشف شد، بر اساس مطالعه‌ای که روز چهارشنبه در نشریه Journal of Archaeological Science منتشر شد.

تاریخ‌سنجی رادیوکربنی نشان داد که او بین 129 تا 311 م. س. درگذشت، زمانی که بریتانیا تحت حاکمیت رومی‌ها بود.

در سال 2013، دانشمندان بر پایهٔ اندازه‌گیری‌های متفاوتی از جمجمهٔ او — روشی سنتی برای برآورد نژاد — نتیجه گرفتند که او از جنوب صحرای آفریقا می‌آید؛ بنابراین او به عنوان اولین بریتانیایی سیاه‌پوست شناخته شده شناخته شد.

سپس، در سال 2017، تحلیل مبتنی بر توالی‌ٔ ژنتیک با جزئیات پایین، پژوهشگران را به این فرض سوق داد که او از مدیترانه است.

اکنون، پیشرفت‌های علمی بیشتر این امکان را برای پژوهشگران فراهم کرده‌اند تا DNA با کیفیت بالایی از بقایای او توالی‌ٔ کنند و نشان دهند که او در واقع در جنوب انگلستان متولد شده است.

«با استفاده از تکنیک‌های نوین DNA ما توانستیم منبع اصلی این فرد را شناسایی کنیم»، ویلیام مارش، ژنتیسین جمعیتی در موزه تاریخ طبیعی لندن و یکی از نویسندگان هم‌نویسندهٔ اول این مطالعه، در بیانیه‌ای روز چهارشنبه گفت.

«ما نشان می‌دهیم که او ترکیب ژنتیکی دارد که بیشترین شباهت را با افراد دیگر از جمعیت محلی بریتانیای دوران رومی دارد»، مارش افزود.

سپس تیم این اطلاعات را با اسکن سه‌بعدی جمجمهٔ او ترکیب کرد تا تصویری از ظاهر زن بیچی هد تولید کند؛ این تصویر او را با موهای روشن، پوست روشن و چشم‌های آبی نشان می‌دهد.

تحلیل بقایای او نشان می‌دهد که قد او کمی کمتر از 5 فوت (1.52 متر) بوده و در زمان مرگش بین 18 تا 25 سال سن داشته است.

یک زخم بهبود یافته بر روی پای او نشانگر یک آسیب جدی اما غیرکشنده در دوره‌ای از زندگی‌اش است، طبق بیانیه، که همچنین افزود سطوح کربن و نیتروژن در استخوان‌های او نشان می‌دهد که او مقدار زیادی غذاهای دریایی مصرف می‌کرد.

«دانش و درک علمی ما به‌طور مداوم در حال تحول است و به‌عنوان دانشمندان، وظیفهٔ ما این است که به جستجوی پاسخ‌ها ادامه دهیم»، سلینا بریس، نویسندهٔ ارشد این مطالعه و پژوهشگر اصلی DNA باستانی در موزه، در بیانیه گفت.

«با تشکر از پیشرفت فناوری که در دههٔ گذشته از زمان کشف اولین بار زن بیچی هد رخ داده است، ما مشتاقیم این داده‌های جامع جدید را گزارش کنیم و اطلاعات بیشتری دربارهٔ این فرد و زندگی‌اش به اشتراک بگذاریم»، او افزود.

«علم خود‑تصحیحی»

پونتوس اسکوگلوند، ژنتیسین جمعیتی که آزمایشگاه ژنومیک باستانی در مؤسسه فرانسیس کریک در لندن را رهبری می‌کند، به CNN گفت که این تحقیق جدید بر پایهٔ «تحلیل ساده و مستحکم» است.

اسکوگلوند، که در این مطالعه شرکت نداشته است، همچنین با نکته بریس در مورد پیشرفت‌های فناوری هم‌نظر بود.

«به نظر می‌رسد ویژگی‌های جمجمی در سال 2013 ارزیابی شد و اگرچه بسیاری از ما آن زمان در حال انجام ژنومیک باستانی بودیم، اما همچنان نسبتاً غیرمعمول بود»، او به CNN روز پنجشنبه گفت و افزود که از آن زمان این امر رایج‌تر شده است.

توماس بُوث، زیست‌کالاپوش‌شناس در مؤسسه فرانسیس کریک که نیز در این تحقیق مشارکت نداشت، به CNN گفت: «این نمونه‌ای شفاف و عالی از علم خود‑تصحیحی است».

«این تکنیک‌های تجزیه‌و‌تحلیل DNA باستانی در زمانی که تحلیل کرانومتریک زن بیچی هد انجام شد، به‌طور گسترده‌ای در دسترس نبود»، او گفت. «محققان اولیه با استفاده از تکنیک‌های موجود، بهترین کار ممکن را انجام دادند».

بُوث همچنین به پیامدهای استفاده مداوم و گستردهٔ تحلیل کرانومتریک زیر سؤال برد.

«این روش‌های کرانومتریک از دیرباز به‌دلیل ریشه‌هایشان در تلاش‌های علمی برای برقراری سلسله‌مراتب نژادی مورد بحث بوده‌اند، اما این کار نیز این برداشت را تقویت می‌کند که از لحاظ عملی می‌توانند نسبتاً نامطمئن باشند»، او گفت.

«من فکر می‌کنم مواردی مانند این می‌توانند باعث یک تجدیدنظر در این سؤال شوند که آیا این نوع روش‌ها برای هدف خود مناسبند یا خیر»، بُوث افزود.