مطالعه‌ای نشان می‌دهد بوسه تا ۲۱ میلیون سال پیش، به نیای مشترک انسان‌ها و سایر بزرگ‌پایان بازمی‌گردد
دانشمندان بوسه را به نیای پریمات‌گونه‌ای که حدود ۲۱ میلیون سال پیش زندگی می‌کرد، ردیابی کردند.
رفتار بوسیدن ممکن است خیلی پیش از وجود انسان‌های مدرن آغاز شده باشد، طبق یک مطالعه مدل‌سازی جدید.
مطالعه نشان می‌دهد بوسه تقریباً ۲۱ میلیون سال پیش، به نیای مشترک انسان‌ها و دیگر بزرگ‌پایان بازمی‌گردد؛ این مطالعه که روز چهارشنبه (۱۹ نوامبر) در ژورنال Evolution and Human Behavior منتشر شد. در همان زمان، Homo sapiens احتمالاً حدود ۳۰۰٬۰۰۰ سال پیش ظاهر شد.
پژوهشگران همچنین به این نتیجه رسیدند که بوسه به‌احتمال زیاد در نئاندرتال‌ها، نزدیک‌ترین خویشاوندان منقرض‌شده انسان‌های مدرن، رخ داده است و این دو ممکن است یکدیگر را بوسیده باشند.
«این اولین باری است که کسی با نگاه تکاملی گسترده به بررسی بوسه پرداخته است،» Matilda Brindle، زیست‌شناس تکاملی دانشگاه آکسفورد، در بیانیه‌ای گفت. «یافته‌های ما به مجموعه‌ای در حال گسترش از کارها افزوده است که تنوع شگفت‌انگیز رفتارهای جنسی خویشاوندان پریمات‌های ما را برجسته می‌کند.»
مدل‌سازی بوسه
قبل از تعیین سن قدیمی‌ترین بوسه‌های جهان، یک تیم بین‌المللی پژوهشگران معنای بوسیدن را تعریف کردند. این مهم بود، چراکه سایر رفتارهای دهان به دهان در طبیعت شبیه بوسه به نظر می‌آیند. برای مثال، مادران اورانگوتان‌ها و شامپانزه‌ها غذاهای جویده‌شده را از دهان به دهان به نوزادانشان انتقال می‌دهند و ماهی‌ها در «جنگ بوسه» برای ادعای برتری یا رقابت بر سر قلمرو شرکت می‌کنند. نهایتاً، پژوهشگران بوسیدن را «تماس غیرتهاجمی لب به لب که شامل انتقال غذا نمی‌شود» تعریف کردند، آنها در بیانیه نوشتند.
بر پایه این تعریف، انواع مختلفی از پریمات‌ها — از جمله بونوبوها، گوریل‌ها، شامپانزه‌ها، اورانگوتان‌ها، ماکاک‌ها و بابون‌ها — مشاهده شود که بوسه می‌زنند.
پژوهشگران سپس از روشی آماری به نام مدل‌سازی بیزی برای بازسازی تاریخچه تکاملی بوسیدن استفاده کردند. بوسیدن را به‌عنوان ویژگی زیستی در نظر گرفتند و روش‌های مختلف ممکن برای تکامل این رفتار را آزمودند تا احتمال اینکه نیاکان مختلف نیز بوسیده باشند، بررسی کنند. آنها مدل را ۱۰ میلیون بار اجرا کردند تا اطمینان حاصل شود که نتایج قوی و قابل‌اعتماد هستند.
آنها به این نتیجه رسیدند که بوسه یک‌بار در نیای مشترک بزرگ‌پایان (Hominidae) بین حدود ۲۱٫۵ میلیون تا ۱۶٫۹ میلیون سال پیش تکامل یافته است.
با این حال، بوسه در نیاکان گروه‌های ماکاسینا و پاپیونی‌نا (گروه‌هایی که شامل ماکاک‌ها و بابون‌ها می‌شوند) حضور نداشت، که نشان می‌دهد بوسه به‌صورت جداگانه در گونه‌های امروزی این گروه‌ها تکامل یافته است. تیم این نکته را از طریق استنتاج زمان‌گردانی رفتار گونه‌های مدرن به نیاکان مشترک آنها تعیین کرد.
اگرچه شواهد بیشتری مورد نیاز است، پژوهشگران گفتند بوسه ممکن است از عمل پیش‌جویدن و انتقال غذا از مادر به فرزند نشأت گرفته باشد. این رفتار عملی به‌اشتراک‌گذاری غذا می‌تواند به شکلی تبدیل شده باشد که امروزه آن را بوسه می‌شناسیم.
چگونگی انطباق این نتایج با پژوهش‌های پیشین درباره بوسه
یافته‌ای که نشان می‌دهد نئاندرتال‌ها نه تنها یکدیگر را بوسیده‌اند بلکه انسان‌های مدرن را نیز بوسیده‌اند، برای انسان‌شناسان خبر تازگی نیست.
«من مطمئن نیستم که مطالعه فعلی چیزی اساسی و جدید به دانش ما درباره این رفتار در نئاندرتال‌ها اضافه کند،» April Nowell، باستان‌شناس دوره‌پالئولیتیک و استاد انسان‌شناسی در دانشگاه ویکتوریا، بریتیش کلمبیا، که در این مطالعه مشارکت نداشته است، به Live Science در ایمیلی گفت.
اما این مطالعه جدید با یافته‌های پیشین هم‌راستا است. نوئل اشاره کرد که «شواهد جذاب» در سال ۲۰۱۷ به‌دست آمد، زمانی که گروهی دیگر از پژوهشگران میکروب‌های حفظ‌شده در پلاک دندانی نئاندرتالی که ۴۸٬۰۰۰ سال پیش زندگی می‌کرد را با میکروب‌های موجود در دهان انسان‌های مدرن مقایسه کردند. تیم به این نتیجه رسید که نئاندرتال‌ها و H. sapiens ممکن است یکدیگر را بوسیده باشند، اگرچه تداخل میکروبی می‌تواند نشان‌دهنده اشتراک غذا یا آب نیز باشد، نوئل گفت که در آن تحقیق نقش نداشته است.
مقالات مرتبط
—ویروس «سرخ‌کن» (Cold sore) ممکن است به‌دلیل بوسه‌های دوره برنزی به‌وفور رسیده باشد
—تفاوت بین بزرگ‌پایان و میمون‌ها چیست؟
—شامپانزه‌ها «دربارهٔ تفکر می‌اندیشند» تا شواهد را ارزیابی کرده و اقدامات خود را برنامه‌ریزی کنند، پژوهش جدید نشان می‌دهد.
علاوه بر این، می‌دانیم که H. sapiens و نئاندرتال‌ها در دوره‌ای حدود ۷٬۰۰۰ ساله به‌هم پیوند خوردند، بنابراین ممکن است در آن زمان بوسه‌هایی رخده باشد به شرط اینکه برخی رفتارهای جفت‌گیری باستانی شبیه رفتارهای امروز باشند.
با این حال، هنوز مشخص نیست بوسه چه‌قدر در میان خویشاوندان انسان ما گسترده بوده است. چون بوسه رفتار جهانی در میان انسان‌های مدرن نیست — فقط حدود نیمی از فرهنگ‌ها این کار را انجام می‌دهند — نوئل گفت این تنوع ممکن است در گذشته نیز وجود داشته باشد. او افزود: «اگر نئاندرتال‌ها بوسیده‌اند، ممکن است رفتاری باشد که برخی از جوامع نئاندرتال آن را انجام می‌دادند در حالی که دیگران نه.»
دانشمندان هنوز نمی‌دانند چرا بوسه در میان این‌همه گونه ادامه دارد، به‌ویژه با توجه به عوارض احتمالی آن مثل انتشار بیماری. یک نظریه این است که بوسه به افراد کمک می‌کند تا موفقیت تولیدمثلی خود را افزایش دهند. برای مثال، بوسیدن شریک احتمالی می‌تواند به افراد کمک کند تا کیفیت همسر را از طریق نشانه‌های شیمیایی ظریف ارزیابی کنند؛ این نشانه‌ها می‌توانند سرنخ‌هایی درباره سلامت کلی، سازگاری ژنتیکی، سیستم ایمنی و ترکیب میکروبیوم دهان فرد ارائه دهند، پژوهشگران در مطالعه جدید نوشتند. پژوهشگران همچنین پیشنهاد کرده‌اند که بوسه پیوندهای اجتماعی را تقویت می‌کند و حتی می‌تواند به ایمنی بدن کمک کند، چرا که تبادل میکروب‌ها انجام می‌شود.