از ۸۸٪ به ۹٪ – داده‌های واضح نشان می‌دهند که سهم آمریکا در حال کاهش است و چین در پژوهش‌های حسگرهای از‌دور به اوج رسیده است

سونامی سرمایه‌گذاری مستمر کشور در طول دهه‌ها برتری علم رصد زمین را از آمریکا به سوی دیگران جابه‌جا کرده است

سال ۲۰۱۵ بود و دبرا لافر، استاد دانشگاه نیویورک، در دفتر خود در بروکلین به بررسی یک دسته دیگر از مقالات پژوهشی درباره حسگرهای از‌دور می‌پرداخت. همان‌طور که وابستگی‌های نویسندگان را مرور کرد، مکث کرد؛ همان ژورنال‌هایی که زمانی مملو از نام‌های دانشگاه‌های آمریکایی و آزمایشگاه‌های ناسا بود، اکنون شروع به چاپ دستاوردهایی از پکن، ووهو و شانگهای کرده بود.

در سال‌های آینده، این قطره‌ها به موجی تبدیل شدند – سپس به سونامی.

در دههٔ ۱۹۹۰، ایالات متحده در حوزه حسگرهای از‌دور همانند سیلیکون ولی در امروز بر نرم‌افزارها تسلط داشت – حدود ۹۰٪ از تمام پژوهش‌های این حوزه را به‌دست می‌آورد، در حالی که مقالات چین تقریباً وجود نداشتند.

اما تا سال ۲۰۲۳، چین نزدیک به نصف کل مقالات حسگرهای از‌دور منتشر شده در سطح جهان را تشکیل می‌داد، در حالی که سهم آمریکا به زیر ۱۰٪ کاهش یافته بود.

این تغییر، بر اساس گفتار لافر، استاد در دانشکده مهندسی تاندون دانشگاه نیویورک و عضو هیئت علمی مرکز علم شهری + پیشرفت، یکی از مهم‌ترین تحولات اخیر در رهبری فناوری جهانی را نشان می‌دهد. او نتایج خود را در مجله Geomatics در تاریخ ۱۲ سپتمبر منتشر کرد.

فن‌آوری حسگرهای از‌دور علمی است که از طریق تکنیک‌هایی همچون اسکن لیزری، تصویربرداری و تصویربرداری فراطیفی، اطلاعات را به‌صورت غیرمستقیم از سطوح زمینی، هوایی و حتی فضایی جمع‌آوری می‌کند. این فناوری از طیف وسیعی از کاربردهای حیاتی، از رانندگی خودکار تا نظارت بر اقلیم و امنیت ملی، پشتیبانی می‌کند.