پژوهشگران الگوی روایت متمایزی در افراد اوتیستیک و خواهران و برادرانشان شناسایی کردند
مطالعی که بر روی افراد مبتلا به اوتیسم، خواهران و برادران و والدین آنها انجام شد، نشان داد که افراد اوتیستیک و خواهران و برادرانشان در زمان روایت داستان بر پایهٔ مجموعهای از تصاویر، توضیحهای علّی کمتری برای پیوند عناصر داستان استفاده میکردند. همچنین توصیفات کمتری از افکار و احساسات قهرمانان داستان ارائه میدادند. این پژوهش در مجله اوتیسم و اختلالات رشدی منتشر شد.
اوتیسم یک اختلال نوروتیابی است که با تفاوتهای شناسایی در ارتباطات اجتماعی، پردازش حسی و الگوهای رفتار یا علایق مشخص میشود. افراد در طیف اوتیسم تمایل دارند اطلاعات را به شیوهای متمایز درک و سازماندهی کنند؛ این ویژگی میتواند در برخی موارد نقطه قوت باشد و در موارد دیگر چالشی ایجاد کند. از جمله موارد دیگر، آنها بهنظر میرسد در نحوهٔ روایت داستان—بهویژه الگوها و تواناییهای روایتی—از همسالان نوروتیپیک خود متفاوت هستند.
تحقیقات نشان میدهد که بسیاری از افراد اوتیستیک روایتهایی تولید میکنند که نسبت به همسالان نوروتیپیک کوتاهتر یا کمتر پرجزئیات هستند و بیشتر بر جزئیات ملموس متمرکز میشوند تا جنبههای اجتماعی یا احساسی. ممکن است در سازماندهی داستانها به یک شروع، میانه و پایان واضح، یا در تأکید بر انگیزهها، افکار و احساسات شخصیتها، دشواریهای خاصی دیده شود. همزمان، بسیاری از افراد اوتیستیک حافظهٔ قدرتمندی برای اطلاعات دقیق دارند و میتوانند روایتهایی سرشار از اطلاعات دقیق و خاص ارائه دهند.
نویسندگان این مطالعه به سرپرستی کریتیکا نایار، قصد داشتند مهارتهای روایتگری افراد مبتلا به اوتیسم و نزدیکان درجهیک آنها را بررسی و مقایسه کنند. آنها میخواستند ببینند آیا مهارتها و سبکهای روایتگریشان با نزدیکانی که اوتیسم ندارند، شباهت دارند یا خیر.
شرکتکنندگان در این مطالعه شامل ۵۶ فرد اوتیستیک، ۴۲ خواهر یا برادر بدون اوتیسم، ۴۹ مشارکتکنندهٔ کنترل بدون اوتیسم (که نسبت به شرکتکنندگان اوتیستیک خویشاوند نبودند)، ۱۶۱ والدین افراد اوتیستیک و ۶۱ والدینی که فرزند اوتیستیکی نداشتند، بودند.
به طور کلی، در گروه اوتیسم ۵۸ زوج والد‑فرزند و در گروه کنترل ۲۰ زوج والد‑فرزند وجود داشتند. میانگین سنی مشارکتکنندگان اوتیستیک و خواهران و برادران و همسالان آنها حدود ۱۷ تا ۱۹ سال بود. میانگین سنی والدین افراد اوتیستیک تقریباً ۵۰ سال و میانگین سنی والدین مشارکتکنندگان غیر‑اوتیستیک حدود ۴۶ سال برآورد شد.
به شرکتکنندگان مطالعه یک کتاب تصویری بدون متن ۲۴ صفحهای به نام «قورباغه، کجا هستی؟» داده شد که ماجراهای پسری و سگ او را در جستجوی یک قورباغهٔ خانگی مفقود نشان میدهد. داستان شامل پنج صحنهٔ اصلی جستجو بهعلاوهٔ مقدمه، برقراری طرح و پایاننامه است. از شرکتکنندگان درخواست شد تا داستان را صفحه به صفحه روایت کنند در حالی که کتاب را بر روی دستگاهی مشاهده میکردند که حرکات چشمشان را ردیابی میکرد.
تمام فایلهای صوتی روایتهای آنها به متن تبدیل و سپس توسط پژوهشگران بهصورت دستی کدگذاری شدند. نویسندگان مطالعه بهدنبال توصیف حالات احساسی و رفتارهای شخصیتهای اصلی، و همچنین وضعیتهای شناختی و رفتارهای آنها بودند. همچنین بهدنبال توضیحهای علّی رفتارهای شخصیتهای داستان و توضیحهای علّی احساسات و ادراکات آنها گشتند.
نویسندگان مطالعه بین زبان علّی واضح، که با استفاده از کلمهٔ «بهدلیل» یا «چون» مشخص میشد، و استفادهٔ ظریفتر از زبان علّی که با عباراتی چون «پس»، «از آنجا که»، «در نتیجه»، «بهمنظور» و «بنابراین» نشان داده میشود تفاوت قائل شدند. آنها همچنین حضور جزئیات بیش از حد و تکرار موضوع (آیا شرکتکننده بر روی یک موضوع خاص گیر میکرد) را در طول داستان بررسی کردند. نویسندگان به تجزیه و تحلیل حرکات چشم شرکتکنندگان در حین روایت داستان پرداختند.
نتایج نشان داد که شرکتکنندگان اوتیستیک و خواهران و برادرانشان توصیفات کمتری از احساسات و شناختها و همچنین توضیحهای علّی کمتر نسبت به شرکتکنندگان کنترل ارائه دادند. آنها همچنین بیشتر تمایل به حذف مولفههای داستان داشتند.
گروههای والدین در استفادهٔ کلی از زبان علّی یا در فراوانی توصیف احساسات و افکار (شناخت) شخصیتهای داستان تفاوتی نشان ندادند. اما والدین افراد اوتیستیک توضیحهای علّی بیشتری دربارهٔ افکار و احساسات شخصیتهای داستان (احساس) ارائه دادند، در حالی که توصیفات علّی رفتار شخصیتها را نسبت به والدین گروه کنترل کمتر بیان کردند. نتایج همچنین نشان دادند برخی تفاوتها در الگوهای نگاه بین شرکتکنندگان اوتیستیک و خواهران و برادرانشان از یک سو و شرکتکنندگان کنترل از سمت دیگر وجود دارد.
نویسندگان مطالعه نتیجهگیری کردند: «یافتهها نشان میدهند که زبان علّی بهعنوان یک مهارت روایتی اساسی در اختلال طیف اوتیسم تحت تأثیر قرار میگیرد و ممکن است بازتابی از تأثیر ژنتیکی این اختلال در خویشاوندان باشد. الگوهای نگاه در حین روایت، مکانیزمهای توجهی مشابهی را که در خانوادههای مبتلا به ASD مشاهده میشود، نشان میدهد.»
این مطالعه به درک علمی ویژگیهای شناختی افراد مبتلا به اوتیسم کمک میکند. با این حال، نویسندگان اشاره میکنند که معیارهای ردیابی چشم استفادهشده که تمام کتاب را در بر میگرفتند، ممکن است برخی الگوهای مهم نگاه که در طول زمان ظهور میکردند را پنهان کرده باشند.
مقالهٔ «قابلیت روایت در اوتیسم و خویشاوندان درجهٔ اول» توسط کریتیکا نایار، امیلی لاندو، گری ای. مارتین، کاساندرا ج. استیونز، جیایین شینگ، سوفیا پیروگ، جانا گلیفایل، پیتر س. گوردن و مولی لوش نوشته شده است.