این طوطی‌ها ابتدا به عنوان حیوانات خانگی به لس‌آنجلس آمدند – سپس به‌وحشی تبدیل شدند. امروز دانشمندان در حال کشف رازهایشان‌اند
پس از فرار از تجارت حیوانات خانگی، طوطی‌های وحشی لس‌آنجلس به بخش پرجنب‌وجوشی از زندگی شهری تبدیل شده‌اند و حتی می‌توانند به حفاظت از زیستگاه‌های بومی‌شان کمک کنند.
مه صبحگاهی بر فراز نخل‌ها ساکت شد؛ پرندگان با صدای شاد خود گفتگو می‌کردند و خودروها در خیابان‌های پاسادینا با غرشی به‌سر می‌رفتند. این صحنه گویی از یک جزیرهٔ گرمسیری می‌آمد، نه از شهری شلوغ در شمال‑شرقی شهرستان لس‌آنجلس.
«احساس طوطی‌وار می‌کنم»، می‌گوید دیگو بلانکو، معاون پژوهشی در آزمایشگاه مور کالج اوکسیدنتال، اشاره به پوشش سبز اطراف: درختان سر به فلک کشیده و بوته‌های تزئینی با توت‌ها.
بلانکو و جان مک‌کورمک، که آزمایشگاه را هدایت می‌کند، من را به گوشه‌ای از خیابان بردند تا برخی از پرندگان پر سر و صدا – گاهی گریزان – لس‌آنجلس را جستجو کنیم: طوطی‌های آزاد پرواز. بیشتر آنها گونه‌ای با رنگ سبز شفاف و لکه‌ای قرمز بر سر دارند که به نام طوطی‌های تاج‌سرخ شناخته می‌شوند، اما حوضه لس‌آنجلس همچنین میزبان چند گونه دیگر طوطی است – از جمله طوطی‌های تاج‑بنفش، تاج‑زرد و طوطی ناندای.
«گاه و زمان تعجب می‌کنید»، می‌گوید مک‌کورمک. «آنها می‌توانند مستقیماً بالای سرتان باشند و شما حتی متوجه آنها نمی‌شوید.»
به‌جای آن، معمولاً ابتدا صدای آنها را می‌شنوید. دو پژوهشگر پرندگان را که در پوشش گیاهی بالای سر ما فریاد می‌زنند، اسم می‌برند: جِی چمن‌زار. کبوتر دم‑پهن. سپس دیگو صدا می‌کند: «آه آه آه، این‌ها طوطی‌ها هستند!» او به سمت بالا اشاره می‌کند. به‌راستی، گروهی شش‌تایی از طوطی‌های سبز روشن تازه از بالای سر ما پرواز کردند.
ما سفری برای شکار طوطی‌ها آغاز می‌کنیم – سفری بسیار نامتقارن، چون آنها در آسمان خیابان‌های شهر پرواز می‌کنند و ما در حال پیاده‌روی هستیم.
در حالی که ما پرندگان پر سر و صدایشان را که از دسترس ما دور می‌شوند در حومه‌های شهری پاسادینا دنبال می‌کنیم، واضح است: طوطی‌ها در این شهر برتری دارند.
پرندگانی که پرهای یکسان دارند، با هم فرار می‌کنند
پرهایشان روشن و صداهایشان بلند است. برخی حتی آنها را به‌عنوان نماد اصلی لس‌آنجلس‌نشین‌ها می‌نامند.
طوطی‌ها ابتدا از مکزیک و آمریکای جنوبی وارد شدند، در زمان اوج تجارت حیوانات خانگی در دههٔ ۱۹۷۰ و اغلب به چهره‌سالارها فروخته می‌شدند. روایت‌گری از آتش‌سوزی در یک فروشگاه حیوانات خانگی می‌گوید که آتش‌نشانان قفس‌ها را باز کردند تا پرندگان را از سوختن نجات دهند – و بقیه‌اش تاریخ شد. در سال‌های پس از آن، آنها به جنگل‌های شهری فرار کردند – سازگار شدند، تحول یافتند و محیط شهری را خود کردند.
قابل‌سازگاری، خلاقیت و هوش، جمعیت طوطی‌ها امروزه به هزاران می‌رسد. آنها در برخی محله‌ها رایج‌اند: می‌توانید آنها را روی نخل‌های پاسادینا یا حتی در سرتاسر شهر بر روی میله‌های تلفن در مالِیبی ببینید.
آنها تقریباً هیچ شکارگری ندارند به‌جز چند باز یا پرندهٔ شکاری دیگر، و برای غذا با پرندگان بومی رقابتی ندارند، چون رژیم غذایی‌شان تقریباً به‌طور کامل از گیاهان زینتی وارداتی تشکیل می‌شود. به این معناست که اگرچه غیر بومی‌اند، اما به‌عنوان گونهٔ مهاجم شناخته نمی‌شوند چون گونه‌های دیگر را حذف نمی‌کنند. این وضعیت فقط در لس‌آنجلس نیست: مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ نشان داد که ۲۵ گونه از طوطی‌ها در ۲۳ ایالت آمریکا جمعیت خودپایدار ایجاد کرده‌اند، از جملهٔ ایالاتی چون ایلینوی و کنتیکت.
یک گروه از پژوهشگران هم‌اکنون سعی می‌کنند بهتر درک کنند که این تازه‌واردان موفق چگونه به محیطشان سازگار شده‌اند، تکامل یافته و به‌صورت غیرمنتظره‌ای جفت‌گیری می‌کنند. این پروژه ممکن است درس‌هایی نه تنها برای لس‌آنجلس، بلکه برای شهرهای دیگر جهان داشته باشد.
«هرگز نمی‌توانید تمام چیزها را به جایی که به‌طور اولیه باید باشند برگردانید»، می‌گوید بلانکو دربارهٔ تأثیر طوطی‌ها بر شهر. «پس حالا فقط این‌گونه است: چه کسی فکر می‌کرد این قطعه از آن اکوسیستم در اینجا به‌خوبی جا می‌گیرد؟ و چه نظام جدیدی از ترکیب این همه بخش به وجود می‌آید؟»
مک‌کورمک از ابتدا قصد بررسی طوطی‌ها در لس‌آنجلس را نداشت. او یک دانشمند جدی بود که به مطالعهٔ گونه‌های بومی پرندگان می‌پرداخت. طوطی‌های سبز رنگارنگ، از سوی دیگر، گونه‌ای معرفی‌شده – حتی بدتر، حیوانات خانگی فرار کرده – بودند و نعرهٔ پر سر و صدای آنها می‌توانست صدای ملایم‌تر حیات بومی را غرق کند. اگرچه دیگران پیش از این به آنها نپرداخته بودند، اما قطعاً این کار برای یک زیست‌شناس جدی مناسب نبود.
و سپس روزی، الهام از شکل یک طوطی که به پنجرهٔ کتابخانه در کالج اوکسیدنتال برخورد کرد و در اثر برخورد جان باخت، جرقه‌ای شد. مک‌کورمک و آزمایشگاهش – متخصصین پرنده – برای بررسی فراخوانده شدند.
وقتی آنها به‌دقت به نمونه نگاه کردند، سرنخ‌هایی از یک معمای علمی به‌دست آمد: پرنده شبیه هیچ‌یک از گونه‌های وارد شده به لس‌آنجلس در دهه‌های پیش نبود. بلکه ویژگی‌های دو گونه متفاوت که در طبیعت مکزیک هرگز به‌هم نمی‌رسیدند نشان می‌داد: طوطی تاج‌سرخ و طوطی تاج‑بنفش.
این کمک کرد که مک‌کورمک سرپرست مجموعهٔ وسیعی از پرندگان مکزیکی بود که به‌مدت صد سال قدمت دارد. او به کاتالوگ مراجعه کرد و جستجو کرد. به‌راستی، این مجموعه شامل نمونه‌هایی از همان گونه‌ها در مناطق بومی خود در مکزیک قبل از آغاز تجارت حیوانات خانگی بود؛ این امکان مقایسه با هیبریدهای شهری را فراهم می‌کرد.
اکنون، تجزیه و تحلیل‌های ژنتیکی بین پرندگانی که در فهرست مک‌کورمک ثبت شده‌اند و نمونه‌هایی که تیم او جمع‌آوری کرده‌اند، نشان می‌دهد که چگونه طوطی‌های لس‌آنجلس در حال ترکیب شدن هستند. و شاید این ترکیب‌ها کلید آینده‌ای برای بازگشت به سرزمین اصلی‌شان باشند.
سرنخ‌های معمای هیبرید
در آزمایشگاه مور کالج اوکسیدنتال، مک‌کورمک کشوی نمونه‌های جمع‌آوری‌شده در سال‌های ۱۹۳۰ در مرکز مکزیک را باز می‌کند. پس از نزدیک به صد سال، پرندگان رنگ درخشان خود را حفظ کرده‌اند – سبزی شبیه به مارمولک، همراه با پرهای بنفش یا قرمز بر سر. او طوطی‌ها را مقایسه می‌کند با گونه‌های مدرن – آن‌هایی که داوطلبان به پروژه Flapp (پروژه طوطی‌های آزاد پرواز لس‌آنجلس) آورده‌اند تا مورد بررسی قرار گیرند. هر طوطی تازه‌فوت که کمتر از ده حشره داشته باشد، به پروژه خوش‌آمد می‌گوید.
طوطی‌های تاج‌سرخ رایج‌ترین گونه هستند، و سپس گونهٔ خواهر، طوطی‌های تاج‑بنفش. آنها تاریخ تکاملی نزدیک مشترک دارند. هر دو بومی مکزیک هستند؛ طوطی‌های تاج‑سرخ در دامنهٔ تپه‌های ساحلی شرقی مکزیک زندگی می‌کنند، در حالی که طوطی‌های تاج‑بنفش در دامنهٔ تپه‌های ساحلی غربی ساکنند.
«در طبیعت، آنها هرگز با هم تماس ندارند»، می‌گوید مک‌کورمک. «حدود یک یا دو میلیون سال است که به‌صورت جداگانه زندگی می‌کنند. اما اکنون آنها به لس‌آنجلس آورده شده‌اند و با هم زندگی می‌کنند.»
او پرنده‌ای را که پرهای قرمز بر سر دارد اما پوست تاریک اطراف نوک بینی دارد – ویژگی‌ای از طوطی تاج‑بنفش – بلند می‌کند. این نمونه واضح یک نوع هیبرید است که به بخشی از ترکیب‌گری شهر تبدیل شده است.
هیبریدها هنوز گونه‌های دیگر را تسخیر نکرده‌اند – اما نشانهٔ جالبی از تأثیرات زندگی شهری هستند. تجزیه و تحلیل‌های ژنتیکی بر روی ۴۰ تا ۵۰ پرنده نشان داده است که چگونه بیولوژی طوطی‌ها نیز تغییر کرده است. پژوهش‌های آزمایشگاه نیز نشان می‌دهد که این پرندگان به شرایطی که به‌مراتب خارج از محدوده طبیعی آن‌هاست، سازگار شده‌اند – دماهای مختلف، درختان متفاوت و بارندگی‌های گوناگون.
«آنها مطمئناً فهمیده‌اند چگونه زندگی کنند و شکوفا شوند»، می‌گوید مک‌کورمک. «بخشی از این توانایی، احتمالا توانایی طبیعی خودشان در تحمل شرایط مختلف است، و بخشی دیگر این است که شهر به‌عنوان یک بافر در برابر نوسانات شدید عمل می‌کند.»
و به‌طور شگفت‌انگیزی، این جمعیت‌های در حال رشد می‌توانند به‌عنوان نجات‌بخش برای خویشاوندانشان در آمریکای لاتین عمل کنند.
طوطی‌ها در حال حاضر در مکزیک تحت تهدید انقراض هستند، جایی که از دست رفتن زیستگاه و صید غیرقانونی، وجودشان را به خطر انداخته است. اگرچه حفاظت از این جمعیت در محل زندگی‌شان مهم است، برخی دانشمندان پتانسیل بازترکیب بخش‌هایی از مکزیک با طوطی‌های لس‌آنجلس را می‌بینند. جمعیت در مکزیک باور شده است که کمتر از جمعیت لس‌آنجلس است.
«یک ایدهٔ خیال‌انگیز وجود دارد که اگر این گونه‌ها در طبیعت به‌هرجایی منقرض شوند، شاید بتوان با استفاده از جمعیت‌های شهری این گونه‌ها را بازتولید کرد؛ این جمعیت‌ها همان‌طور که در شهرها به‌عنوان حلقه‌های بایودایورسیتی حضور دارند»، می‌گوید مک‌کورمک.
پژوهش‌های مک‌کورمک همچنین نشان می‌دهد که برخی از گونه‌های طوطی ممکن است گسترش یابند. مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که طوطی ناندای، که در کوه‌های سانتا مونیکا زندگی می‌کند، به زندگی و تغذیه بر روی درختان سیاکامور عادت کرده و به‌نظر می‌رسد دره‌های ساحلی سمت جنوب را ترجیح می‌دهد. میوه‌های سیاکامور در کالیفرنیا از نظر اندازه شباهت زیادی به آجیل‌های درخت کارناوبا بومی در آمریکای جنوبی داشته‌اند. تیم بررسی کرد که این پرندگان می‌توانند به زنجیرهٔ کوه‌های سانتا ینیز در پشت سانتا باربارا منتقل شوند.
پرندگانی که جابجا شده‌اند گله‌شان را می‌یابند
صرف‌نظر از نقش آینده‌شان در حفاظت، طوطی‌های پر جنب‌وجوش همچنان به تحسین، کنجکاوی و حتی اندکی خستگی در میان ساکنان محلی منجر می‌شوند.
ساکنان لس‌آنجلس رابطهٔ عشق‑تنفر با این پرندگان دارند، به گفته دنیس همن، مدیر تسهیلات و عملیات مرکز آدوبون در پارک دبز لس‌آنجلس. «برخی فکر می‌کنند آنها کمی پرسر و صدا دارند»، می‌گوید او، «در طول روز ممکن است صدای یک یا دو پرنده گفتگو را در درختی بشنوید. من شخصاً آنها را دوست دارم.»
آن صداهای پر سر و صدا تطبیق یافته‌اند با محیط زادگاهشان – فریاد در سرتاسر جنگل – اما در شهر نیز مؤثرند. این به دلیل ارتباط آنها در فواصل نسبتاً طولانی است، می‌گوید مک‌کورمک. «آنها روزانه مقدار زیادی پرواز می‌کنند – از درختی به درخت دیگر می‌پریند، در جستجوی غذا. و چون بسیار اجتماعی‌اند و در دسته‌ها زندگی می‌کنند، نیاز به ارتباط مداوم دارند.»
ژانل اورتز، پژوهشگر در کالج پلنوم پاومونا، تمرکز خود را بر روی مطالعهٔ نحوهٔ استراحت آنها گذاشته است. پرندگان چگونه مکان‌ایی را برای گذراندن شب انتخاب می‌کنند؟ (او حدس می‌زند که آنها از جاده‌های شلوغ به‌عنوان مکان محافظ در برابر شکارچیان استفاده می‌کنند.) و در طول روز چه می‌کنند؟
او همچنین دربارهٔ مکان‌های لانه‌گذاری آنها برای پرورش نسل بعدی لس‌آنجلس‌نشین‌ها می‌اندیشد: پرندگان از حفره‌های داخل درختان نخل استفاده می‌کنند، و درختان نخل لس‌آنجلس – که چندین دهه پیش کاشته شده‌اند – در حال مرگ یا قطع شدن هستند. «آیا آنها می‌توانند به گونهٔ دیگری از درخت منتقل شوند تا بتوانند بچه‌هایشان را پرورش دهند؟»
با وجود چالش‌ها، تعداد طوطی‌ها قوی است – یک مطالعه نشان می‌دهد که تنها طوطی‌های تاج‑سرخ بیش از ۳۰۰۰ عدد وجود دارد و این عدد احتمالاً کم‌رنگ‌تر است. اما هنوز با تهدیدهایی روبه‌رو هستند. از آنجا که طوطی‌ها غیر بومی هستند، تحت هیچ‌گونه حفاظت قانونی در ایالت کالیفرنیا نیستند، به جز قوانین پایه‌ای ضد ستم حیوانات. مردم در گذشته سعی کرده‌اند آنها را بگیرند، مثلاً در سال ۲۰۲۳ مردی با تور طوطی‌ها را شکار و کشت.
پرندگان در سال ۲۰۲۱ به کمیتهٔ رکوردهای پرندگان کالیفرنیا افزوده شدند، جایی که آنها به‌عنوان گونه‌های غیر بومی به‌لیست اضافه شدند اما در طول یک قرن به‌عنوان بخشی از اکوسیستم‌های کالیفرنیا ادغام شدند. برخی دانشمندان نیز استدلال می‌کنند که طوطی‌ها باید به‌عنوان گونه‌های در معرض انقراض که در میان ما زندگی می‌کنند، به‌پناهگاه تبدیل شوند.
این نشان‌دهندهٔ محبت بسیاری از لس‌آنجلس‌نشینان به طوطی‌هاست. همان‌گونه که طوطی‌ها بر فراز پیاده‌روهای پاسادینا پرواز می‌کنند، بلانکو اشاره می‌کند که چقدر جالب است که پرندگانی از دوردست در جنگل شهری شکوفا می‌شوند.
«مثل یک قطعهٔ کوچک از مناطق گرمسیری است که به اینجا آورده شده‌اند»، او می‌گوید، چشمانش به آسمان خیره شده است. «آنها با خود تخیل آن اکوسیستم‌ها را می‌آورند.»