اورانوس و نپچون اغلب به عنوان «غول‌های یخی» شناخته می‌شوند. این نام‌گذاری بر پایه نظریه‌ای است که می‌گوید این سیارات از موادی تشکیل شده‌اند که به راحتی در فضا منجمد می‌شوند، مانند آب و آمونیاک. با این حال، این برچسب بر پایه مشاهدات مستقیم نیست، چرا که از زمان واژگر۲ در دههٔ ۱۹۸۰ هیچ فضاپیمایی به این دو غول سفر نکرده است. در عوض، این نتیجه‌گیری از مدل‌های کامپیوتری حاصل می‌شود که بر پایهٔ ابعاد، جرم‌ها، چگالی‌ها و میدان‌های گرانشی این سیارات ساخته شده‌اند. اکنون، یک مطالعهٔ جدید توسط پژوهشگران دانشگاه زوریخ این ایده را به چالش می‌کشد. این پژوهش نشان می‌دهد که ممکن است این دو سیاره بیشتر از یخ، سنگ داشته باشند.

پژوهشگران با ایجاد صدها مدل کامپیوتری برای بررسی ترکیب داخلی هر سیاره آغاز کردند. به‌جای این‌که فرض کنند این سیارات عمدتاً یخی هستند، مقادیر مختلفی از سنگ، آب و سایر مواد را آزمایش کردند. سپس نتایج را با داده‌های شناخته‌شده‌ای همچون جرم و گرانش هر سیاره مقایسه کردند. این کار به آن‌ها نشان داد که کدام ترکیب‌های مواد می‌توانند به‌واقع درون این سیارات وجود داشته باشند.

برای اورانوس، مدل‌ها بسیاری از حالت‌های ممکن را نشان دادند. این حالت‌ها از تقریباً تماماً آب بودن تا داشتن سنگی تقریباً چهار برابر آب متغیر بودند. نپچون نیز گسترهٔ مشابهی از نتایج را نشان داد. نسبت سنگ به آب در نپچون از تقریباً تماماً آب تا تقریباً دو برابر سنگ نسبت به آب متغیر بود.

پژوهشگران نتایج خود را در ژورنال Astronomy and Astrophysics در تاریخ ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۵ منتشر کردند. آن‌ها ادعا می‌کنند که اگر این سیارات به اندازهٔ آنچه برخی مدل‌ها پیش‌بینی می‌کنند سنگ داشته باشند، نام‌گذاری آن‌ها به‌عنوان «غول‌های یخی» ممکن است نادرست باشد. با این حال، تنها راه قطعاً دانستن این موضوع، ارسال یک فضاپیمای جهت مطالعهٔ نزدیک این جهان‌های دوردست است. متأسفانه، با عدم برنامه‌ریزی برای چنین مأموریتی، ترکیب واقعی اورانوس و نپچون همچنان به‌صورت معما باقی مانده است.