چرا راکوون از جاده عبور نکرد؟ پژوهشگران پارک جنگلی با GPS به بررسی این موضوع میپردازند
توسط امیلی وودبری
باغوحش سنتلوئیس
راکوونها در طول هزاران سال، یاد گرفتهاند که کنار انسانها و زبالههای غذاییمان زندگی کنند. برای راکوونهای ساکن پارک جنگلی، این سازگاری شامل اجتناب دقیق از عبور از جاده میشود.
«آنان اغلب به غذاهای انسانی، بهویژه زبالهها دسترسی دارند، اما میفهمند که جادهها خطرناکاند»، گفت دکتر شارون دییم، مدیر مؤسسهٔ پزشکی حفاظتی باغوحش سنتلوئیس. «کسانی که زنده میمانند احتمالاً آنهایی هستند که درک میکنند استفاده از منابع غذایی انسانی که در سمت دیگر جاده نیستند، بهترین راه است.»
با بهکارگیری قلادههای GPS، دییم و همپژوهانش مکانیابی و حرکت راکوونها در پارک جنگلی بین سالهای ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۴ را پیگیری کردند تا درک بهتری از نحوهٔ استفاده این حیوانات از پارک و مناطق اطراف آن بهدست آورند. مقالهٔ آنها در این زمینه در شمارهٔ دسامبر مجلهٔ Journal of Mammalogy منتشر شد.
علاوه بر تأیید اینکه راکوونها از مسیرهای جادهای اجتناب میکنند، تحقیقات آنان دربارهٔ زمانهای اوج فعالیت این حیوانات در طول سال نیز بینشهایی ارائه میدهد. آنها دریافتند که در حالی که راکوونها در شبهای گرم تابستان برای مدت طولانیتری فعال هستند، در عصرهای کوتاهتر زمستان فعالیت آنها بهطور قابلملاحظهای بالاتر میرود.
«گویا آنها سختتر و با سرعت بیشتر کار میکنند تا تا حد امکان برای شبها غذا جمعآوری کنند»، گفت استیون بلیک، همنویسندهٔ مطالعه و استاد مساعد دانشگاه سنتلوئیس.
آنها همچنین کشف کردند که محدودهٔ زیستگاه راکوونها به اندازهای که پیش از این تصور میشد، بزرگ نیست. از حدود ۱٬۳۰۰ هکتار پارک جنگلی، برخی از راکوونها تنها قلمروهای چند دههکتاری داشتهاند — بهسایز جنگل یادبود جان اف. کندی در گوشهٔ جنوب‑غربی پارک.
بلیک گفت که بهویژه از یک جستجوگر ماجراجو به نام فرانکی که قلادهٔ GPSاش نشان داد بهطور منظم از محدودهاش در جنگل کندی خارج میشود، جذب شده است.
«حدود سه شب از هر شش، فرانکی از ایستگاه بینالمللی ۶۴ عبور میکرد و به داگتاون میرفت، و ما میپرسیدیم: «چگونه او این کار را انجام میدهد؟»» بلیک گفت. «متوجه شدیم که او از مسیرهای زهکشی زیر I‑64 استفاده میکرد. ما یک دوربین تلهدار نصب کردیم و متوجه شدیم که تعداد زیادی راکوون بین پارک جنگلی و داگتاون میدوند تا در سطلهای زباله بمانند و از تمام منابع غذایی آنجا بهرهمند شوند.»
برای دانلود دادههای قلادههای GPS، بلیک اغلب آنها را بهدستپا ردیابی میکرد.
«من نیمهشب در داگتاون با یک آنتن رادیویی و یک رادیوی بزرگ قدم میزدم»، گفت. «یک شب، کسی آمد و پرسید: «چه کاری میکنی؟» من گفتم: «به تو ۵۰۰ حدس میدهم، اما هرگز نمیتوانی درست بگویی». بنابراین با هم رادیویی ردیابی کردیم و این راکوون را در یک سطل زباله یافتیم. او کاملاً خوابیده بود و شکمش پر بود.»
راکوونها یکی از ۱۶ گونهٔ حیوانی هستند که بلیک و دییم به عنوان پژوهشگران اصلی آزمایشگاه زنده پارک جنگلی در پارک جنگلی مورد مطالعه قرار میدهند. در حالی که راکوونها در محیطهای تحتتاثیر انسان مانند پارکهای شهری به خوبی رشد میکنند، دییم گفت گونههای دیگر اینقدر خوششانس نیستند.
«تجزئیهسازی زیستگاه بهدلیل گسترش ردپای انسانی باعث از دست رفتن سایر گونهها میشود»، او گفت.
یکی از محورهای اصلی آزمایشگاه زنده پارک جنگلی، الهامبخشی به مردم برای ارتباط با دنیای طبیعی است. این آزمایشگاه برنامههایی برای بزرگسالان و کودکان دربارهٔ گونههایی مانند لاکپشت جعبهای، سگگرگها و پرندگان شکاری ارائه میدهد. دییم افزود هدف آنها این است که به مردم کمک کنند تا درک کنند تنوع زیستی چه مزایایی برای انسان و حیاتوحش دارد.
«این پروژه دربارهٔ درک این فضاهای سبز شگفتانگیز و متنوع زیستی است که همینجا در شهر ما وجود دارد و اهمیت فضاهای سبز در طبیعت برای سلامت انسانهاست»، او گفت.
برای آشنایی بیشتر با راکوونها — از جمله شواهد اخیر که نشان میدهد آنها علائم اهلیسازی را نشان میدهند و داستان یک راکوون که اخیراً در سرویس بهداشتی یک فروشگاه مشروبات الکلی مست یافت شد — میتوانید برنامه St. Louis on the Air را در Apple Podcasts، Spotify، YouTube گوش کنید یا روی دکمهٔ پخش زیر کلیک کنید.
St. Louis on the Air داستانهای سَنلوئیس و مردم، کارگران و خالقان این منطقه را به شما میآورد. این برنامه توسط میا نورفلیت، امیلی وودبری، دنی ویسنتوسکی، الین چا و الکس هوئر تولید میشود. داریوس وارنر دستیار تولید ما است. مهندس صدا آرون دور است.