آشنایی با برخی علائم نگارشی

* در صورتی که مطلب یا گفته  نقل شده طولانی باشد (بیشتر از سه الی چهار سطر) لازم است آنرا از متن جدا کرده و به شکل زیربنویسیم. در این حال به کار بردن نشان بیان گویش لزومی ندارد: فروغ فرخزاد معتقد است: حالا شعر برای من یک مسئله  جدی است. مسئولیتی ست که در زندگی خودم بدهم. من همانقدر به شعر احترام میگذارم که یک آدم مذهبی به مذهبشی. فکر میکنم نمیشود فقط به استعداد تکیه کرد. گفتن یک شعر خواب همانقدر سخت است و همانقدر دفت و کار و زحمت میخواهد که یک کشف علمی.”

به طوری که از مثال بالا برمیآید. فاصله و طول سطرهای مطلب نقل شده را از دو طرف کم کرده و آنرا در وسط نوشته قرار می دهیم. در صورتی که مطلب چاپ میشود باید این قسمت را با حروف ریزتر (حروفی که برای پاورقی به کار میرود) چاپ کرد.

*عنوان، مقاله، نمایشنامه، بخش هایی از کتاب و یا اسامی و کلمات و عبارات یا جمله هایی را که بخواهیم از متن جمله جدا کنیم در این نشانه قرار میدهیم: بهرام طوسی در «فضولی و هفت جام وی در وادی شریعت”، نکات بسیار ظریفی را در مورد آلات موسیقی و مسایل عرفانی بیان کرده است. بحث ما در مورد «آلودگی محیط زیست » بود. به کاربردن کلمه  « ناقل » در اینجا صحیح به نظر نمی رسید. بازیگر اصلی این نمایشنامه « نورا» زنی است که … به کاربردن سایر نشانه ها در این حال بستگی به مورد استعمال خود آنها دارد: … برای مطالعه چه کتابی بهتر از گلستان ؟ ( عنوان کتاب) بخش « الکتریسته » ( فصل پنجم) در این کتاب بسیار کامل نوشته شده.

* در ذکر منابع و پاورقیها عنوان مقاله ها، فصلهای کتاب ها، یا عنوان پایاننامه هایی را که چاپ نشده در نشان بیان گویش قرار می دهیم ولی زیر نام کتابهای چاپ شده را خط میکشیم. (به پاورقیها و ذکر منابع در آخر این نوشته مراجعه شود.)

* هرگاه موردی از قسمت

*- در میان گفته  نقل شده قرار گیرد بهتر است آنرا با دوکمان با به سبک اروپائیان در نشان بیان تکی قرار دهیم: استاد ما اظهار داشت: « به کاربردن کلمه  (ناقل) در اینجا صحیح نیست.» استاد ما اظهار داشت: « به کاربردن کلمه  (ناقل) در اینجا صحیح نیست.»

*نشان تعجب ( l ) بعد از کلمات با جمله های حاکی از تعجب، تحسین، ندا، تمسخر و تأسف به کار میرود: عجب منظرهای l| احسانتا! چه صلائیآهای با تور هستم. راستی که جناب ایشان عقلی کل هستند! ( تمسخر) … دنیا دنیا چه رنگها چه نیرنگها سرزمین کیکاوسا لگد کوب قزاق روس ! افسوس افسوس هزارافسوسا”

چنانچه منظور از به کاربردن این نشانه منحصراً تمسخر و ریشخند باشد میتوانیم آنرا در میان دوکمان قرار دهیم: وی ادعا می کند که بزرگترین شاعرمعاصر است (!) وی ادعا میکند که بزرگترین شاعر (!) معاصر است. وی ادعا میکند که بزرگترین (!) شاعر معاصر است.